Αγαπητοί αναγνώστες, φίλες και φίλοι,
Φαντάζομαι πως δεν εκλείπει από το νου σας πως βρισκόμαστε στο… κατώφλι των εξελίξεων της εκτόξευσης της χώρας μας στο διεθνές διαστημικό στερέωμα.

Μην ξεχνιέστε γιατί μπορεί και να βρεθείτε ξαφνικά… up in the air, δίχως να γνωρίζετε τι προέκυψε και από πού σας ήρθε! Μέσα σε αυτό το ανώτερο, όπως και να έχει, πλαίσιο, όσοι διαφεντεύουν τις τύχες μας ευρύτερα (λέγε με και κυβέρνηση), φαίνεται πως βρίσκονται σε μια “λεπτή” αποστολή: Να απαξιωθούν οι απλές, καθημερινές τεχνολογικές κατακτήσεις χρόνων και χρόνων που φυσικά λειτουργούν αρμονικά, παραγωγικά όσο και αποτελεσματικά σε καμιά… 200αριά χώρες του εξωτερικού. Α, ξέχασα την πλέον βασική -ενδεχομένως- πτυχή του ζητήματος: Εδώ και πολλά χρόνια. Και δίχως τις -περίφημες- “παιδικές ασθένειες”.

Βέβαια, εμείς ως το απόλυτο… Ubnormal State (κατά το Failed State…), φροντίσαμε να προσθέσουμε ότι πιο περίεργη, εκτός λογικής, αντιπαραγωγικής ρουτίνα και πτυχή μπορέσαμε. Και πιστέψτε με, σε αυτού του είδους τα tasks είμαστε… Δόκτωρες και βάλε! Ξεκινάμε ένα project αναζητώντας όχι την ορθή οδό της εξέλιξης των πραγμάτων, αλλά τα επιμέρους παραδρομάκια, μονοπάτια, στενάκια, δυσκολίες, ταλαιπωρίες κ.ο.κ. Μάλιστα, έχουμε εξελίξει τόσο πολύ την συγκεκριμένη λογική που είμαστε σε θέση να εξάγουμε την σχετική τεχνογνωσία.

Δίχως ανταγωνισμό, τουλάχιστον σοβαρό… Εάν το σκεφτούμε σοβαρά, θα μπορούσαμε να δημιουργήσουμε και σχετικό πανεπιστημιακό Diploma, εγκαινιάζοντας και την λειτουργία αντίστοιχης έδρας με μεταπτυχιακές σπουδές. Ολόκληρη μπίζνα! Πως και δεν την έχουν… αμπαλάρει με τα κατάλληλα “φτιατσιδώματα” τα… σαϊνια μας, απορώ! Με αυτά και με αυτά, αντί η τεχνολογία να αποτελεί εργαλείο και μέσο βελτίωσης της καθημερινότητάς μας, της δραστικής καταπολέμησης της γραφειοκρατίας, της επιτάχυνσης των διαδικασιών, της συνολικότερης διευκόλυνσης, της αρτιότερης εξυπηρέτησης δίχως χρονικά εμπόδια και πολύωρες καθυστερήσεις με αναμονή σε ατελείωτες ουρές, και φυσικά με πολύ πιο οικονομικούς τρόπους, να θεωρείται περίπου κάτω ως… ρετσινιά για την ελληνική κοινωνία. Όχι, δε κάνετε κάποιο λάθος στις ημερομηνίες: Βρισκόμαστε στο 2018 και ουχί το 1978… Τι να… πρωτοθαυμάσει κάποιος: Το ηλεκτρονικό εισιτήριο στα μέσα μαζικής μεταφοράς, το κτηματολόγιο, την πλατφόρμα για την συμμετοχή στο ς“Εξοικονομώ κατ’ οίκον” κ.ο.κ.

Την μια φορά φταίει μια… αστοχία υλικού (ξέρω, “φοριέται” πολύ από συγκεκριμένης (προπολεμικής) λογικής παράγοντες του τόπου μας, την άλλη η αδυναμία διασύνδεσης λες και πρόκειται για κάποιο σούπερ-ντούπερ project – μοναδικό στο είδος του που θα ταράξει τα διεθνής τεχνολογικά νερά (τρομάρα μας…), την τρίτη κάτι δεν κατάλαβαν ή εκτέλεσαν σωστά οι ανάδοχες εταιρείες (που φυσικά δραστηριοποιούνται στον… τρισκατάρατο ιδιωτικό τομέα), την άλλη η τεχνολογία νικήθηκε από την παρουσία του -πανταχού παρόν και τα πάντα πληρών και εποφθαλμιών- χαρτοβασίλειου, οπότε το αποτέλεσμα ήταν πανομοιότυπο: Καθυστερήσεις, ταλαιπωρία, γραφειοκρατία, άγνοια, έλλειψη συντονισμού, οικονομική επιβάρυνση, στασιμότητα, ου μην και οπισθοδρόμηση.

Θυμάστε εκείνον τον ηθοποιό που ενσαρκώνοντας το γενναίο αξιωματικό στις μάχες του Β’ Παγκοσμίου πολέμου, ο οποίος σε μια προσπάθεια προάσπισης των ιερών και όσιων της πατρίδας μας έναντι των αλλοφύλων, -κυριολεκτικά-ούρλιαζε: “Ελάτε να τα πάρετε;”. Και εν συνεχεία άδειαζε επάνω στον εχθρό το περιεχόμενο του οπλοπολυβόλου του; Κάπως έτσι. Απλά, απευθύνονται στην εξέλιξη, στην βελτίωση, στο καλύτερο, στην τεχνολογία, στο αύριο!

Ακούγοντας και αντιμετωπίζοντας τα ανωτέρω (και άλλα πολλά, αντίστοιχα) ε καθημερινό -πλέον- επίπεδο, ολοένα και πιο συχνά, στο μυαλό έρχεται η ιστορία του Μίδα. Απλά, από την… ανάποδη!

Τελικά, όσοι είχαν υποτιμήσει τον “Τουταγχαμών” ως προσωπικότητα, δυναμική, δυνατότητες, ικανότητες management, στοχοθεσίας και επίτευξής τους, εκτιμώ πως τελευταία έχουν μια σειρά από λόγους προκειμένου να ανακρούσουν πρύμνα!

Βλέπετε, τα καλά νέα του ήρθαν… μαζεμένα, οπότε όσο προσγειωμένος (και διόλου πανηγυρτζής) κι εάν είναι, δεν μπορεί παρά να απολαμβάνει τα φώτα της δημοσιότητας που έχουν στραφεί προς το μέρους του, ελέω των θετικών ειδήσεων που έλαβαν χώρα τελευταία.

Πόσο, μάλλον, από τη στιγμή κατά την οποία έχει απόλυτη επίγνωση πως οι “νίκες” έχουν πολλούς πατέρες, ενώ οι “ήττες” είναι ορφανές… Για αυτό και λαμβάνει τα μέτρα του ώστε να βρεθεί “καβάλα” (και όχι κάπου χαμένος μέσα σε αυτό) στο κύμα!

Εάν θεωρείτε πως οι επιτυχημένες κινήσεις του “Τουταγχαμών” είναι αποτέλεσμα τύχης, θα σας λέγαμε να επιχειρήσετε να… διαβάσετε με περισσότερη προσοχή και σε μεγαλύτερο “βάθος” τα γεγονότα, δίχως παρωπίδες, στρεβλώσεις, δογματισμούς, εμπάθειες, συμπάθειες και αντιπάθειες. Κάτι, που αποδεικνύει την πράξη το γεγονός ότι κινείται βάση συγκεκριμένου πλάνου και με μακρόπνοη στρατηγική “κτισίματος” της (προσωπικής, σε απόλυτο βαθμό) εικόνας του, ωσάν να επιθυμεί να μετοικίσει σύντομα σε άλλες Πολιτείες. Όχι απαραίτητα τις Ηνωμένες, αλλά δεν θα τον… χάλαγε να λάβει μια τιμητική προαγωγή ή ακόμη και μεταγραφή κάπου που να έχει πιο ψυχρές θερμοκρασίες, συν καμιά καλή πίστα του (αγαπημένου του) σκι, παρότι κάθε άλλο παρά δυσκολεύεται και στα πιο θερμά (λέγε με και Μεσογειακά) κλίματα, καθώς δοκιμάζει τις ικανότητές του στο υποβρύχιο ψάρεμα.

To make a long story short, όπως ισχυρίζονται και στις πέραν του Ατλαντικού ακτές, αναμφίβολα ο “Τουταγχαμών” βρίσκεται σε θέση απόλυτης ισχύος, διαπνεόμενος από ηρεμία, έχοντας οπλιστεί με υπομονή, γνωρίζοντας πως τα πάντα είναι θέμα χρόνου έως ότου προκύψει η επόμενη κίνηση στο καλά σχεδιασμένο «μονοπάτι» της καριέρας του.