Αγαπητοί αναγνώστες, φίλες και φίλοι,
Συχνά-πυκνά μένουμε άφωνοι από την ραγδαία εξέλιξη της τεχνολογίας και των επιμέρους επιτευγμάτων, προϊόντων και εφαρμογών. Μέχρι πρότινος το σύνολο των ανωτέρω εκπορεύονταν από αρκετές μεν χώρες, οι οποίες δε, βρίσκονται εκτός των συνόρων της ελληνικής επικράτειας.

Όχι πλέον! Κι αυτό, καθώς έφτασε η στιγμή που παίρνουμε την εκδίκησή μας! Και δη με τον πλέον εμφατικό τρόπο και για ένα… διαστημικής τεχνολογίας προϊόν. Πραγματικά αυτόνομης λειτουργίας, υψηλής διανόησης, που διακρίνεται από αυτοτέλεια και κινείται βάσει απολύτως λογικών συνειρμών.

Γιατί, αλήθεια, πως μπορεί να επεξηγηθεί η δυνατότητα ενός web-portal να… εργάζεται με στάνταρντ ωράριο, πέντε ημέρες την εβδομάδα, να “λείπει” (για την ακρίβεια, να μην δέχεται αιτήματα προς επεξεργασία) σε διακοπές, πολύ συχνά να μην λειτουργεί καν… βαδίζοντας στα “τετριμμένα” χνάρια της “κοπανατζίδικης” λογικής πλήθους δημοσίων υπαλλήλων (οι οποίοι και το χειρίζονται), σαν από άλλο “παιχνίδισμα” προκειμένου να μην χαθεί η συνέχεια της (παράλογης) λογικής. Εάν δεν το έχετε αντιληφθεί, ουσιαστικά… κοπιάραμε την χειρότερη μορφή της δημόσιας διοίκησης, τον συνδικαλιστή υπάλληλο, σε web-portal. Ήτοι, το “AΡΓΙΑ”! Το ακόμη πιο τραγικό της υπόθεσης είναι πως δεν πρόκειται για κάτι που απαιτούσε κάποιον εξεζητημένο σχεδιασμό ή που περιέπλεκε περίτεχνα state-of-the-art προωθημένες τεχνολογίες. Μια απλή μορφή web-portal ορισμένοι κατάφεραν να το φέρουν στα… μέτρα τυχάρπαστων, βαριεστημένων, σφουγκοκολάριων κηφήνων, μετατρέποντάς το σε μια ακόμη μη λειτουργική (σ.σ.: ο ευγενικός ορισμός του άχρηστου) εφαρμογή (μη)εξυπηρέτησης των πολιτών. Και φυσικά δεν πιστεύω να αναζητηθούν τίποτε ρήτρες ορθής λειτουργίας, ε; Μπα… Aπό ποιους να κινηθούν οι σχετικές διαδικασίες και έναντι ποιων; Σαρξ εκ σαρκός είναι.

Ο θυμόσοφος λαός σε μια -σχεδόν παραμελημένη τελευταία- ρήση του ισχυρίζεται πως: “Τα στερνά τιμούν τα πρώτα”. Μάλιστα, όταν επάνω σε αυτή την λογική έχουν βασιστεί ολόκληρες καριέρες, σε πλείστες περιπτώσεις λαμβάνουν χώρα… εγκλήματα, χαλάνε φιλίες ετών και η αγνωμοσύνη εμφανίζεται στο προσκήνιο πιο έντονα παρά ποτέ!

Πρόσφατα, μια… ψυχή (λεπτών τρόπων, ευαίσθητη -πλέον- με το πέρασμα του χρόνου, αλλά “killer” περιωπής στα… ντουζένια της), “νιαούριζε” φάλτσο σκοπό για όσους ευεργετήθηκαν πολλάκις και ποικιλοτρόπως κατά το παρελθόν, φτάνοντας σήμερα στο σημείο να ηγούνται μεγάλων “μαγαζιών”, δίχως να λένε μια καλημέρα, σφραγίζοντας πορτοπαράθυρα για την πιθανότητα ενός ολιγόλεπτου ραντεβού-συνάντησης.

Εξυπακούεται πως τα πράγματα είναι κομματάκι πιο περίπλοκα και σίγουρα εμπεριέχουν και ένα wannado-κομμάτι business, ωστόσο ένας καφές δεν πρέπει να ανάγεται στην σφαίρα της πολυτέλειας και του αδυνάτου να επιτευχθεί. Γιατί στην επιχειρηματική “γλώσσα” η πιο συνηθισμένη φράση είναι “θα δούμε…”. Πες την κι ας πέσει κάτω, όπως λένε και οι στίχοι του άσματος.

Στις ημέρες μας, πλέον, η αντιμετώπιση μιας κρίσης, έστω και σε ενδοεταιρικό επίπεδο αποτελεί μια πρώτης τάξεως ευκαιρία για την εξοικονόμηση πολύτιμων κεφαλαίων. Έστω κι εάν σχετίζονται με την (μη, ουσιαστικά) αντικατάσταση κορυφαίων στελεχών, η θέση των οποίων ξαφνικά βρίσκεται κενή. Βλέπετε, στην περίπτωσή μας, μια χαρά τα κατάφερε τελικά ο Ιβάν (Τρομερός ή μη μένει να αποδειχτεί…).

Συγκεκριμένα, βρήκε αντικαταστάτη εκ των έσω έπειτα από… πολύμηνη όσο και “κοπιώδη” διαδικασία αναζήτησης μεταξύ των 10-15 εργαζομένων της, γλιτώνοντας την εταιρεία από τα όποια κεφάλαια σχετίζονται με C-level στελέχη, αφήνοντας ως “άτυπο” κίνητρο στην εσωτερική ατμόσφαιρα την αίσθηση πως όποιος δουλεύει αποδοτικά δύναται να επιβραβευτεί, ενώ παράλληλα θα βρίσκει συχνά-πυκνά την πρόφαση, να… πετάγεται μέχρι τα μέρη μας.