Τελικά, ότι και να λέγεται, ότι κι εάν ακούγεται -συνήθως με αρκετή δόση μοχθηρίας… “πασπαλισμένος”, αποτελεί γεγονός αδιαμφισβήτητο πως οι σοβαρές επιχειρήσεις, όμιλοι, πολυεθνικές προχωρούν στην λήψη των πολύ σοβαρών όσο και σημαινόντων αποφάσεών τους στηριζόμενοι σε πολύτιμα δεδομένα και στοιχεία.

Όσο για τυχόν κουτσομπολιά είτε επιμέρους προσωπικές προτιμήσεις ή έριδες των εμπλεκομένων stakeholders, αυτές πάνε περίπατο… Πόσο, μάλλον, όταν στην υπόθεσή μας εμπλέκεται ένας αποδεδειγμένα ικανός όσο και επιτυχημένος manager που απολαμβάνει της απολύτου εμπιστοσύνης ορισμένων εκ των πλέον αυστηρών “κριτών”, που ενδύονται τον μανδύα των πολυεθνικών μελών Δ.Σ., μετόχων, αλλά και υπαλλήλων.

Το αστείο είναι πως κατά καιρούς ο συγκεκριμένος manager… “φεύγει” και τον “φεύγουν”, αλλά εκείνος προτιμά την οδό της σιωπής. Κι αυτό, “κόντρα” στον εκρηκτικό όσο και αρκούντως δυναμικό χαρακτήρα του. Βέβαια, εάν οι πράξεις και τα επιτεύγματα είναι τέτοια, όπως και όσα έχει κάνει πράξη, τότε τα λόγια είναι περιττά.

Χώρια που ανταμείβονται με “παχυλά”, τετραετή “κλειστά” συμβόλαια, τα οποία αποτελούν… προπομπό είτε για μια νέα, ακόμη πιο εντυπωσιακή επέκταση (χρονική και χρηματική) της συνεργασίας, είτε για την ανάληψη ενός ανώτερου, πιο… fancy ρόλου κάπου στην οικουμένη.

Η “ευλογία” του να αποτελείς μέλος μιας -πραγματικά- πολυεθνικής ομάδας, βλέπετε…

Θυμάστε φαντάζομαι
στο αμέσως προηγούμενο τεύχος που κάναμε λόγο Πρόσφατα, για παράδειγμα, υπέπεσε στην αντίληψή μας πως ο (ημι) Διόσκουρος “τράβηξε” κατά Ασία μεριά σε μια… αναβίωση του δρόμου του μεταξιού. Εκτός, όμως από τις Ασιατικές περιπέτειες των Διόσκουρων, κάτι παραπάνω από καλά δείχνουν να εξελίσσονται τα πράγματα σε ότι αφορά σε ένα διαφορετικής υφής επιχειρηματικό εγχείρημά τους. Βλέπετε, μπορεί όλα να ξεκίνησαν ως ένα πείραμα, με πολλαπλές εγγυήσεις και λελογισμένο (ου μην και ελεγχόμενο) ρίσκο, ωστόσο δείχνει να αναπτύσσεται over and above των όσων είχαν σχεδιαστεί επί χάρτου.

Μάλιστα, το ακόμη πιο ενδιαφέρον της υπόθεσης έγκειται στο “μείγμα” των πωλήσεων. Κι αυτό, γιατί εν μέσω κρίσης το αναμενόμενο είναι οι πωλήσεις να προέρχονται πρωτίστως από λύσεις και προϊόντα με χαμηλή “αποτύπωση” στην μέση απόδειξη. Λογικό, ενδεχομένως να ισχυριστείτε. Αμ δε, υποστηρίζει η αγορά στην πράξη! Πόσο, μάλλον, από τη στιγμή κατά την οποία η πλειοψηφία των αγορών που λαμβάνουν χώρα σχετίζονται με “σιδερικό” αξίας τετραψήφιων ποσών. “Ούτε χρήμα να… ξέπλεναν”, όπως χαρακτηριστικά ανέφερε με αρκετή δόση χιούμορ εις εκ των γνωστών της κατάστασης.

Ούτε… “βουλωμένο” γράμμα να διαβάζαμε όταν αναφερόμασταν στην “No news, good news” ατμόσφαιρα που προέκυπτε από τον “Επώνυμο Σιδερά”, παρά το γεγονός ότι -ακόμη- διέρχονται το δημιουργικό σοκ της… αδελφικής αγκαλιάς. Τελικά, εν τοις πράγμασι, αποδείχτηκαν δύο τινά: Κατά πρώτον η πρότερη κατάσταση αποτελούσε “προάγγελο” μιας καταιγίδας και κατά δεύτερον, η αδελφική αγκαλιά μπορεί να… σκοτώσει. Όχι στην κυριολεξία, αλλά επαγγελματικά!

Βλέπετε, όπως ισχυρίζεται και ο θυμόσοφος λαός, είθισται μια επιχείρηση διοικείται επί τη βάση της ενός ανδρός αρχή. Πόσο, μάλλον, όταν οι θιασώτες της κορυφαίας καρέκλας είναι δύο, με σημαντική εμπειρία, αποδεδειγμένο track record και… γόβες! Επιλέγοντας την μια εξ’ αυτών να ηγηθεί, αυτομάτως γυρνάς ανάποδα την κλεψύδρα προκειμένου να αποχωρήσει η άλλη. Κάτι, που έγινε πραγματικότητα αφού προηγουμένως είχε προλάβει να ανανεωθεί και να αποκατασταθεί επαγγελματικώς. Βλέπετε, όταν έχεις (εξαιρετικές) “παρτίδες” με κορυφαίους παίκτες, μόνο αδύνατον δεν πρέπει να θεωρηθεί η πιθανότητα κάποιος να… ανοίξει την αγκαλιά του και να σε υποδεχτεί. Και έτσι, από πελάτης γίνεται εργοδότης!