Εντύπωση προκαλεί το γεγονός ότι παρότι ως εθνική οικονομία και ΙΤ αγορά εν γένει βρισκόμαστε τόσα χρόνια εντός μιας διευρυμένης κρίσης, εταιρικά σχήματα εξαφανίστηκαν, ισχυρές παρουσίες σε καθετοποιημένες αγορές αποτελούν από καιρό παρελθόν, σε βάθος ξεκαθαρίσματα έλαβαν χώρα, εντούτοις όμως τα “άδεια κοστούμια” εξακολουθούν να κάνουν δυναμικά την εμφάνισή τους υπενθυμίζοντας πως οι φελλοί πάντοτε επιπλέουν. Μια από τις απορίες που μου γεννώνται έχει να κάνει με το πώς καταφέρνουν να επιβάλουν την παρουσία τους ακόμη και σε κορυφαίες πολυεθνικές, και δη για μεγάλο χρονικό διάστημα. Αλήθεια, τόσο δημοσιουπαλληλική νοοτροπία υπάρχει;

Από χωρίον εις χωρίον στο εξωτερικό συνεχίζεται η… τουρνέ κορυφαίου στελέχους του οποίου η τύχη κρίνεται εντός των προσεχών ημερών. Αν όχι κρίνεται κατά κυριολεξία, τουλάχιστον γνωστοποιείται η απόφαση των στελεχών που έχουν υπό την ευθύνη τους την εποπτεία της παρουσίας και λειτουργίας της εταιρείας στην πατρίδα μας, σχετικά με την επόμενη ημέρα και την ανάληψη των κορυφαίων διοικητικών καθηκόντων. Βλέπετε, σε συνέχεια της πρόσφατης απόφασης να χωριστούν τα… τσανάκια τους δια της ενώσεως, το πρόσωπο που αναμένεται να αναλάβει τις τύχες του νέου εγχειρήματος είναι λίγο έως πολύ γνωστό.

Αίσθηση, ωστόσο, προκαλεί η ανεμελιά που εκπέμπει η στάση και η πρακτική του έτερου contender. Αλήθεια, αποτελεί μια κάποιας μορφής άμυνα που πηγάζει από την έντονη προσωπικότητα ή εκπέμπει κάποιο ισχυρό μήνυμα περί του βαθμού της (μη) αποδοχής του στελέχους που θα προκρίνεται με βάση και την τελική πρόταση εκ μέρους των κρατούντων; Κοντός ψαλμός αλληλούια.

“Ροτα” για την Μεγαλονησο φαίνεται πως έχει βάλει τελευταία ο “φωτεινός”. Βλέπετε, έχει χτυπήσει -περίπου- ταβάνι εντός των συνόρων καλύπτοντας απ’ άκρου εις άκρου τη χώρα, “εξαντλώντας” μερίδια αγοράς και απήχηση.

Οι ευρύτεροι σχεδιασμοί του για το νησί της Αφροδίτης δεν περιλαμβάνουν παρουσία της λογικής “one-off”, αλλά αντιθέτως αναμένεται να την “κτίσει” με πολλαπλή παρουσία στις κύριες πόλεις. Ένα ερώτημα που γεννάται αφορά στα μεγέθη της εκεί αγοράς και εάν είναι επαρκή να στηρίξουν ένα τέτοιο εγχείρημα. Πόσο, μάλλον, από τη στιγμή κατά την οποία θα επιλέξει να το χρηματοδοτήσει εξ’ ολοκλήρου, όπως κάνει και εντός των συνόρων.

Όταν μια εταιρεία εν έτη 2017 βασίζει σημαντικό μέρος της στρατηγικής της στο Δημόσιο τομέα, και δη με την εικόνα που εμφανίζει σήμερα και με την “στασιμότητα” που τον διακρίνει ελέω μιας σειράς παραγόντων, τότε αυτονόητα εγείρονται πολλά ερωτήματα αναφορικά με την κριτική ικανότητα, τη δυνατότητα να “διαβάσουν” σωστά τις ενδείξεις, αλλά και το skill-set που διαθέτει το management team της. Προσέξτε, δεν αναφερόμαστε σε κάποια “ανύπαρκτη” εταιρεία, αλλά σε μαγαζί-“γωνία”, το οποίο εδώ και χρόνια κάνει… πρωταθλητισμό. Εκτός κι εάν έχει λάβει τίποτε διαβεβαιώσεις για την εξασφάλιση της (δυναμικής) παρουσίας της κατά την… ημέρα της κρίσης. Ίδωμεν!

Ορισμένες φορές το να είσαι υπεράνω χρημάτων εκτός από μια ηθική διάσταση έχει και μια ηρωϊκή χροιά. Πόσο, μάλλον, από τη στιγμή που έχεις αποδεχτεί το γεγονός ότι δεν πρόκειται ούτε να πλουτίσεις, αλλά ούτε και να προσθέσεις σε αναγνωρισιμότητα ή εν γένει δόξα. Και αυτογνωσία να το χαρακτηρίσετε, δεν θα απέχετε από την πραγματικότητα.

Ωστόσο, απέχει κομματάκι από το να (κακο)χαρακτηρίζεις και να υποτιμάς όσους βρήκαν τον δρόμο (τον χρόνο, τη διάθεση και την θέληση) ώστε να φτάσουν στην πόρτα σου προσφέροντάς γη και ύδωρ -σε ορισμένες περιπτώσεις- προκειμένου να αποκτήσουν ένα σημαντικό ποσοστό στο μετοχικό κεφάλαιο της εταιρείας σου.