Μπορεί να ηχεί παράξενα, εντούτοις όμως φέτος το blockchain συμπληρώνει την πρώτη δεκαετία ζωής. Παρόλα αυτά, πολλοί είναι ακόμη εκείνοι που αναρωτιούνται πότε (και εάν…) θα καταφέρει να ισχυροποιήσει την παρουσία του, αποκτώντας συμπαγή λόγο παρέμβασης στην αγορά. Και πρωτίστως, να καταφέρει να πείσει για την χρηστικότητά του.

Αλήθεια, πόσες φορές δεν έχετε ακούσει πως το blockchain, μια τεχνολογία που υποστηρίζει cryptocurrencies, όπως είναι λ.χ. το bitcoin, πρόκειται να αλλάξει τα πάντα; Παρόλα αυτά, έπειτα από πολλά χρόνια διαρκών προσπαθειών, ερευνών και δεκάδων εκατομμυρίων δολαρίων που έχουν επενδυθεί σε αυτό, μέχρι στιγμής δεν μπορεί κάποιος να ισχυριστεί πως έχει παρουσιαστεί κάποιου είδους ξεκάθαρη χρήση για το blockchain πέρα από τον τομέα των κρυπτονομισμάτων. Συνειρμικά, λοιπόν, γεννώνται πολλαπλά ερωτήματα αναφορικά με τον βαθμό της χρηστικότητας του, αλλά και το εάν τελικά είναι απαραίτητο για την ίδια την αγορά.

Το πεδίο των πληρωμών και της τραπεζικής
Η αρχικά προοριζόμενη χρήση του blockchain ήταν να στηρίξει και ενισχύσει την παρουσία και λειτουργία κρυπτονομισμάτων, όπως είναι λ.χ. το bitcoin, ένας τρόπος για να αποθηκεύσει και να ανταλλάξει κάποιος αξία, αντίστοιχα όπως συμβαίνει και με κάθε άλλο νόμισμα. Υπό αυτό το πρίσμα, αρκετοί έσπευσαν να προσδώσουν τον χαρακτηρισμό “δεινόσαυροι” στις Visa και MasterCard, καθώς τώρα -πλέον- έκανε την εμφάνισή του ένας απλός όσο και άμεσος τρόπος ανταλλαγής αξίας, δίχως ο μεσάζων να επωφελείται σε κάτι. Μια επανάσταση στον τραπεζικό τομέα φαινόταν πως βρισκόταν στα σπάργανα, καθώς μπορεί οι κυβερνήσεις να δυσκολεύονταν να εκδίδουν νομίσματα, ωστόσο οι μεμονωμένοι πολίτες είχαν την δυνατότητα να κινούνται ελεύθερα και έξω από οποιοδήποτε εθνικό σύστημα και τις αγκυλώσεις του.

Η μοναδικότητα να γνωρίζετε πως μπορείτε να πάρετε τα χρήματά σας πίσω!
Η πραγματικότητα, ωστόσο, αποδείχθηκε σκληρή, καθώς δεν χρειάστηκε πολύς χρόνος ώστε να καταρρεύσει το… όνειρο. Κι αυτό, καθώς υπάρχει ήδη ένας απλός και άμεσος τρόπος ανταλλαγής αξίας δίχως την ύπαρξη μεσάζοντα. Λέγεται μετρητά! Τα Bitcoin υποκαθιστούν τα ευρώ, τα δολάρια, τις λίρες κ.ο.κ., όμως οι Visa και MasterCard βρίσκονται στην κορυφή των τραπεζικών συναλλαγών που βασίζονται σε αυτά, παρέχοντας ένα σύνολο υπηρεσιών προστιθέμενης αξίας, όπως το γεγονός ότι επιτρέπουν στα χρηματοπιστωτικά ιδρύματα και στις τράπεζες να ανιχνεύουν, καταγράφουν και παρακολουθούν τυχόν περιστατικά απάτης, επαληθεύοντας ταυτόχρονα την ταυτότητα τόσο του αγοραστή όσο και του πωλητή.

Αποδεικνύεται στην πράξη πως για έναν χρήστη-πελάτη που πληρώνει προκειμένου να αγοράσει ή αποκτήσει ένα προϊόν, το βασικό χαρακτηριστικό ενός νέου συστήματος πληρωμών -σκεφτείτε το PayPal κατά τον πρώτο καιρό της λειτουργίας του- είναι η εμπιστοσύνη ότι εάν τα αγαθά δεν είναι όπως περιγράφονται, θα πάρει τα χρήματά του πίσω.

Και για το άτομο ή την εταιρική οντότητα που αποδέχεται την πληρωμή, το βασικό χαρακτηριστικό είναι ότι ο πελάτης του το έχει και είναι πρόθυμος να το χρησιμοποιήσει. Προσθέστε πόντους, γραμμές πίστωσης και μια… δωρεάν πρόσθετη αποσκευή σε οποιαδήποτε πτήση της “X” αεροπορικής εταιρείας και αυτομάτως έχετε μπροστά σας κάτι που οι καταναλωτές επιλέγουν και οι έμποροι αποδέχονται! Κανείς δεν θέλει πραγματικά να πληρώσει με bitcoin, και αυτός αποτελεί τον βασικό λόγο για τον οποίο ακόμη δεν έχει “απογειωθεί”.

Επιπλέον, δεν θεωρείται και ως ένα ιδιαίτερα ευέλικτο όσο και συμπαγές σύστημα πληρωμών. Αναλογιστείτε πως η Visa είναι σε θέση να χειριστεί 60.000 συναλλαγές ανά δευτερόλεπτο, ενώ το Bitcoin μόλις επτά! Βέβαια, αυτή τη στιγμή βρίσκονται εν εξελίξει μια σειρά από τεχνικές τροποποιήσεις που αποσκοπούν στην βελτίωση της αποτελεσματικότητας του Bitcoin, ωστόσο έχετε κάτι που είναι περίπου 0,01% τόσο καλό στην εκκαθάριση συναλλαγών. Αξίζει δε, να σημειωθεί ότι για αυτές τις επτά συναλλαγές ένα δεύτερο Bitcoin εκτιμάται ήδη ότι θα χρησιμοποιεί 35 φορές περισσότερη ενέργεια εν συγκρίσει με την Visa. Σε περίπτωση που ο όγκος συναλλαγών του Bitcoin έφτανε τον αντίστοιχο της Visa, θα απαιτούνταν τόση ηλεκτρική ενέργεια, όση χρησιμοποιείται από τον υπόλοιπο κόσμο…

Ελευθερία διαπραγμάτευσης δίχως κρατική εποπτεία…
Σε πολλές χώρες, και στη δική μας ακόμη περισσότερο, η επιλογή να κρατά κάποιος ορισμένα πράγματα ιδιωτικά, μακριά από τα… μάτια και τα “αυτιά” των Αρχών, πιθανώς συμβάλλει καταλυτικά στην διατήρηση των ισορροπιών στον κόσμο. Βέβαια, δεν λείπουν και οι περιπτώσεις εκείνων των χωρών -και των κατοίκων τους κατ’ επέκταση- που προτιμούν να πραγματοποιούν τις συναλλαγές τους με μετρητά, οπότε και το bitcoin θα μπορούσε -θεωρητικά- να εξυπηρετήσει παρόμοιες λειτουργίες. Ωστόσο, υπάρχουν δύο σημαντικοί λόγοι για τους οποίους και δεν αποτελεί -ακόμη, τουλάχιστον- την πανάκεια που υποτίθεται ότι μπορεί να γίνει: Το γεγονός πως η κυβέρνηση επιβάλλεται στο άτομο, αλλά και η κυβέρνηση στην ίδια την κοινωνία!


Συγκεκριμένα, το επίσημο τραπεζικό σύστημα που υποστηρίζεται από την εκάστοτε κυβέρνηση παρέχει μια σειρά από πολλαπλές εγγυήσεις (λ.χ. επαλήθευση ταυτότητας, πρότυπα ελέγχου, σύστημα έρευνας όταν συμβεί κάτι το στρεβλό κ.ά.). Αντιθέτως, το Bitcoin, από τον σχεδιασμό του, δεν διαθέτει κάποια από τα ανωτέρω.

Δεν είναι λίγες οι φορές κατά τις οποίες ένας κωδικός έχει υποκλαπεί εξαιτίας του γεγονότος ότι ένα μακροσκελές “νήμα” μηνυμάτων από κάποιον ο οποίος έχει αποσυνδεθεί από το λογαριασμό bitcoin, “χακαρίστηκε” το ηλεκτρονικό του ταχυδρομείο. Μάλιστα, σε αυτές τις περιπτώσεις οι χρήστες ανακάλυπταν με (αρνητική) έκπληξη πως δεν είχαν την δυνατότητα να κάνουν κάποιου είδους προσφυγή! Γνωστό είναι και το περιστατικό που έλαβε χώρα το 2014, όταν ο κορυφαίος -τότε- bitcoin trader, Mt. Gox, έχασε το διόλου ευκαταφρόνητο ποσό των 400 εκατομμυρίων δολαρίων που τους είχαν εμπιστευτεί πελάτες-επενδυτές, εξαιτίας μιας σειράς αποτυχιών σε θέματα ασφαλείας… Ο μεταγενέστερος κορυφαίος bitcoin trader, Bitfinex, αναγκάστηκε να “βάλει” λουκέτο έπειτα από την απώλεια κεφαλαίων πελατών του. Αναλογιστείτε, απλά, πως θα ήταν ο κόσμος στην περίπτωση κατά την οποία πολλαπλά τραπεζικά ιδρύματα είχαν “στραγγίσει” από κεφάλαια των πελατών τους!

Δευτερευόντως, οι κυβερνητικές πολιτικές έχουν σχεδιαστεί με τέτοιο τρόπο ώστε να κάνουν disrupt την χρηματοδότηση παράνομων δραστηριοτήτων (λ.χ. τρομοκρατίας, οργανωμένου εγκλήματος κ.ο.κ.), αποτρέποντας ταυτόχρονα την κυκλοφορία αγαθών που κινούνται στην… σκοτεινή πλευρά του φεγγαριού (και της παρανομίας, φυσικά), όπως είναι οι κλεμμένοι αριθμοί πιστωτικών καρτών είτε η παιδική πορνογραφία. Η κυρίαρχη προτίμηση δεν είναι άλλη από το οι συναλλαγές να είναι ιδιωτικές, αλλά όχι και να μην μπορούν να ανακαλυφθούν στο πλαίσιο μιας εισαγγελικής εντολής. Δεν έχετε παρά να θέσετε το ερώτημα: “Θα έπρεπε η κυβέρνηση να έχει στην διάθεσή της έναν κατάλογο που θα περιλαμβάνει το σύνολο των πληρωμών που έχετε πραγματοποιήσει;”, και οι περισσότεροι θα απαντήσουν “Όχι”.

Εάν, όμως, τους ρωτήσετε “Πρέπει οι κρατικές αρχές έπειτα από την έκδοση σχετικού εντάλματος να είναι σε θέση να λάβουν έναν κατάλογο ο οποίος θα περιλαμβάνει το σύνολο των πληρωμών που πραγματοποίησε ένας συλλέκτης παιδικής πορνογραφίας” και είναι -περίπου- βέβαιο πως οι περισσότεροι θα απαντήσουν “Ναι”! Κανείς δεν θέλει το bitcoin να μονοπωλήσει σε απόλυτο βαθμό τη συνολική κυκλοφορία αγαθών και υπηρεσιών που η Πολιτεία ορίζει ως παράνομα.

Μικροπληρωμές και μεταφορές μεταξύ τραπεζών
Αξίζει να αναφερθούν δύο συγκεκριμένες περιπτώσεις χρήσης πληρωμών, όπου οι άνθρωποι δείχνουν ιδιαίτερα ενθουσιασμένοι με τα νομίσματα που βασίζονται σε blockchain: Οι μικροπληρωμές, καθώς επίσης και οι μεταφορές μεταξύ τραπεζικών ιδρυμάτων. Όσον αφορά τις μικροπληρωμές, οι χρήστες απολαμβάνουν το γεγονός ότι οι συναλλαγές bitcoin είναι ελεύθερες όσο και άμεσες! Στην πραγματικότητα, χρειάζονται περίπου οκτώ λεπτά για να εκκαθαριστούν, ενώ το κόστος για επεξεργασία είναι απειροελάχιστο, καθώς δεν ξεπερνά ορισμένα λεπτά του ευρώ ή δολαρίου… Ολοένα και περισσότεροι χρήστες προτείνουν και παρακινούν κι άλλους να χρησιμοποιούν bitcoins για την πραγματοποίηση μικροπληρωμών, όπως είναι λ.χ. η πληρωμή για την ακρόαση ή το “κατέβασμα” τραγουδιών στο διαδίκτυο είτε για το “ξεκλείδωμα” και την ανάγνωση ενός άρθρου μιας εφημερίδας, ενός portal ή ενός περιοδικού.

Ωστόσο, η υποδομή για να γίνει αυτό πράξη -για παράδειγμα, η προκαταβολική εξουσιοδότηση με την πηγή των κεφαλαίων, ώστε να μην χρειαστεί να περιμένει κάποιος χρήστης οκτώ ολόκληρα λεπτά έτσι ώστε να ξεκινά να διαβάζει το άρθρο ή να ακούσει τα τραγούδια που μόλις επέλεξε- εξαλείφει ακόμη και την ανάγκη για την ύπαρξη του bitcoin. Κι αυτό, καθώς εάν επιθυμείτε και είστε αποφασισμένοι να πληρώσετε ένα συγκεκριμένο μικροποσό προκειμένου να κάνετε κάτι από τα προαναφερθέντα πράξη, τότε δεν έχετε παρά να προχωρήσετε σε μια είδους (τεχνική) ρύθμιση ώστε να χρεώνετε απευθείας και μία φορά το μήνα τον τραπεζικό σας λογαριασμό και να διαβάζετε ή να ακούτε ότι θέλετε δίχως εμπόδια ή καθυστερήσεις. Πόσο, μάλλον, όταν στην πράξη, οι χρήστες προτιμούν τις συνδρομητικές υπηρεσίες έναντι των μικροπληρωμών. Όσον αφορά τις διατραπεζικές πληρωμές, πολλοί αναφέρουν το Ripple ως έναν πολλά υποσχόμενο τρόπο μεταφοράς χρημάτων μεταξύ τραπεζών. Πρόσφατα, και σε χρονικό διάστημα 30 ημερών επεξεργάστηκε διατραπεζικές και διαπροσωπικές συναλλαγές συνολικής αξίας που υπερέβαινε τα 2 δισεκατομμύρια δολάρια. Μέγεθος, που αντικατοπτρίζει την αξία περίπου 40 δευτερολέπτων στο διατραπεζικό δίκτυο SWIFT! Κι αυτό, ενώ υπάρχει προς χρήση και αξιοποίηση εδώ και -τουλάχιστον- μια τριετία εκ μέρους των χρηματοπιστωτικών ιδρυμάτων προκειμένου να εμπορεύονται το 90% των μεγαλύτερων νομισμάτων του κόσμου σε επίπεδο όγκου συναλλαγών. Οπότε, προκύπτει αβίαστα το ερώτημα, για ποιο λόγο οι τράπεζες δεν προτιμούν την διαθέσιμη προς αυτές νέα τεχνολογία; Η απάντηση είναι ότι η εγκατάσταση ενός Gateway Ripple δεν είναι στην πραγματικότητα πολύ διαφορετική από τη χρήση του υπάρχοντος συστήματος αντίστοιχων λογαριασμών – εκτός από το ότι ένας χαμένος κωδικός πρόσβασης ή ένα περιστατικό που άπτεται της ασφάλειας μπορεί να οδηγήσει σε πολύ μεγαλύτερες, πιο άμεσες και πολλαπλάσια πραγματικές απώλειες… Τα ίδια χαρακτηριστικά που καθιστούν το τραπεζικό σύστημα ελκυστικό για τους τελικούς χρήστες το καθιστούν ελκυστικό και για τις ίδιες τις τράπεζες. Ήδη διαθέτουν ledgers και δεν χρειάζεται να τα κάνουν distribute, να προβούν ε μια τύπου ανωνυματοποίησή τους, να τα κρυπτογραφήσουν, να τα δημοσιεύσουν και να τα καταστήσουν μη αναστρέψιμα!


“Έξυπνες” συμβάσεις και συμβόλαια
Οι “έξυπνες” συμβάσεις πρόκειται για συμβόλαια τα οποία έχουν “γραφτεί” ως κώδικας λογισμικού και όχι ως γραπτό κείμενο. Επειδή μπορούν να κωδικοποιηθούν απευθείας στο blockchain, μπορούν να συνεπάγονται τη μεταφορά αξίας που βασίζεται απευθείας στη κρυπτογραφική συγκατάθεση των εμπλεκομένων μερών. Με άλλα λόγια, είναι αυτό-εκτελούμενα! Και θεωρητικά, οι συμβάσεις που “γράφονται” σε μορφή κώδικα λογισμικού είναι φθηνότερες να ερμηνευθούν, από τη στιγμή κατά την οποία η λειτουργία τους είναι μαθηματική και αυτόματη. Οπότε, εκ των πραγμάτων δεν υπάρχουν δύο τρόποι για να ερμηνευθούν, πράγμα που σημαίνει ότι δεν υπάρχει ανάγκη για δαπανηρές όσο και χρονοβόρες νομικές διαδικασίες…

Και όμως, τα απτά παραδείγματα καταδεικνύουν και αποκαλύπτουν ταυτόχρονα τους τρόπους με τους οποίους αυτό γίνεται προβληματικό. Βλέπετε, το πλέον προβεβλημένο όσο και πολλά υποσχόμενο “έξυπνο” συμβόλαιο μέχρι σήμερα, δεν είναι άλλο από ένα επενδυτικό όχημα με την διακριτική ονομασία “Distributed Autonomous Organization (DAO)”. Αυτό, επέτρεψε στα μέλη του να επενδύσουν απευθείας χρησιμοποιώντας τα ιδιωτικά κρυπτογραφικά κλειδιά τους ώστε να επιλέξουν μέσω κρυφής ψηφοφορίας αναφορικά με το που θα έπρεπε να επενδύσουν. Διαδικασία, που έλαβε χώρα δίχως την ύπαρξη δικηγόρων, δίχως να απαιτείται η καταβολή αμοιβών διαχείρισης, δίχως να παρεμβάλλονται “θολές” συνεδριάσεις διοικητικών συμβουλίων κ.ο.κ. Όπως υποστηρίζεται και προβάλλεται εν πολλοίς, “το DAO εξαλείφει την ικανότητα των διευθυντικών στελεχών, αλλά και των διαχειριστών κεφαλαίων να διοχετεύουν εσφαλμένα τα κεφάλαια των επενδυτών τους”. Τι συνέβη εντούτοις, όμως; Κι όμως, εξαιτίας ενός σφάλματος λογισμικού (λέγε με και bug), ο DAO “ψήφισε” να… επενδύσει 50 εκατομμύρια δολάρια, αλλιώς και το 1/3 του συνόλου των χρημάτων των μελών του, σε ένα “όχημα” που ήλεγχαν ορισμένοι ιδιαίτερα έξυπνοι προγραμματιστές οι οποίοι με τη σειρά τους φαίνεται πως γνώριζαν ουκ ολίγα σχετικά με ζητήματα ανακύκλωσης κατά τη διάρκεια της διαδικασίας διεξαγωγής ενημερώσεων των υπολοίπων των τραπεζικών λογαριασμών. Κάποιοι σημείωσαν πως επρόκειτο για μια πετυχημένη προσπάθεια hacking ή εκμετάλλευσης εν γένει, καθώς το λογισμικό δεν λειτούργησε όπως είχε προβλεφθεί, ενώ ορισμένοι άλλοι ανέφεραν πως δεν υφίστατο κάτι τέτοιο, αλλά πως το ζήτημα σχετιζόταν με το ότι το λογισμικό “αποφάσισε” αυτόνομα και δεν υπήρχαν τρόποι αντιστροφής της κατάστασης.

Τελικά, βρέθηκε μια… μεσοβέζικη λύση: Οι μέτοχοι αναγκάστηκαν να συγκεντρωθούν όλοι μαζί και ψήφισαν προκειμένου να τροποποιήσουν έστω και αναδρομικά τη σύμβαση λογισμικού, μεταφέροντας τα χρήματα πίσω στους αρχικούς τους ιδιοκτήτες. Η περίπτωση του DAO μπορεί να αποτέλεσε ένα ενδεικτικό πείραμα, τι γίνεται όμως για τις “κλασσικές” συναλλαγές σε επίπεδο των μεγάλων επιχειρήσεων και οργανισμών; Οι επενδυτές και οι startup εταιρείες στο χώρο των “έξυπνων” συμβολαίων υπόσχονται πως το blockchain θα επιτρέψει την εξαιρετικά γρήγορη εκτέλεση και πληρωμή μιας σειράς προϊόντων, υπηρεσιών και λειτουργιών, όπως είναι λ.χ. οι αιτήσεις που αφορούν στην υγειονομική περίθαλψη. Έτσι, λοιπόν, αντί οι χρήστες να αναμένουν από 90 έως και 180 ημέρες προκειμένου να διεκδικήσουν μια αξίωση ή να ξοδέψουν ώρες στο τηλέφωνο ή ακόμη χειρότερο σε ουρές στην προσπάθειά τους να πληρώσουν τον λογαριασμό τους, μπορεί -θεωρητικά τουλάχιστον- να υποβληθεί προς άμεση επεξεργασία επί τόπου!

Κάτι, βεβαίως που ισχύει για οποιοδήποτε σύστημα αγορών που βασίζεται σε εξειδικευμένο λογισμικό. Στο βαθμό που η τιμολόγηση της ασφάλισης υγείας, για παράδειγμα, δεν είναι αυτοματοποιημένη, το πρόβλημα δεν είναι ότι το υπάρχον λογισμικό μπορεί να μην είναι αρκετά “έξυπνο” ώστε να χειριστεί την υποβολή αιτημάτων και να τα “πληρώσει” ηλεκτρονικά, αλλά το γεγονός ότι η ασφαλιστική εταιρεία κινείται αργά, είτε κατά λάθος ή επειδή επιδιώκουν να πραγματοποιήσουν στο μεσοδιάστημα και έναν σύντομο έλεγχο από ανθρώπινο παράγοντα αυτή τη φορά.

Κατανεμημένη διαδικασία αποθήκευσης και computing
Μια ακόμη ιδέα είναι η χρήση του blockchain ως κατανεμημένου μηχανισμού αποθήκευσης. Συγκεκριμένα, ο χρήστης “σπάει” το έγγραφο που τον ενδιαφέρει σε επιμέρους τμήματα, τα κρυπτογραφεί και τα τοποθετεί σε ένα κατανεμημένο ledger. Αυτά δε, υποστηρίζονται κατά μήκος πολλαπλών τοποθεσιών, είναι ασφαλή και ιδιαίτερα εύκολα κατά την διαδικασία παρακολούθησης όλων όσων συνέβησαν. Ωστόσο, υπάρχουν ουκ ολίγοι τρόποι προκειμένου κάποιος να διαχωρίσει αρχεία, να τα κρυπτογραφήσει και να τα αντιγράψει σε πολλαπλά μέσα αποθήκευσης σε διαφορετικές τοποθεσίες. Εξάλλου, υπάρχει ήδη μια εταιρεία που χρεώνει τον εαυτό της ως ένα φθηνότερο, κατανεμημένο Dropbox, το οποίο κρυπτογραφεί και αποθηκεύει αρχεία σε σκληρούς δίσκους πολλών χρηστών και παράλληλα τους πληρώνει και ένα μικρό αντίτιμο για το ελεύθερο χώρο στους σκληρούς δίσκους τους. Το δε blockchain αποτελεί έναν ιδιαίτερα ανεπαρκή όσο και μη-ασφαλή τρόπο προκειμένου να γίνει αυτό. Υπάρχουν τρία επιπρόσθετα προβλήματα στην blockchain προσέγγιση. Κατά πρώτον, οι χρήστες βασίζονται στην κρυπτογράφηση ενός και μόνο σημείου -που με την σειρά τους αποτελούν τα ιδιωτικά κλειδιά των ίδιων των χρηστών- αντί σε ένα πιο εξελιγμένο σύστημα που μπορεί να περιλαμβάνει την εξουσιοδότηση δύο παραγόντων, την ανίχνευση εισβολών, τα όρια διαχείρισης αναφορικά με τον όγκο των αρχείων, τα firewalls, την απομακρυσμένη παρακολούθηση IP και τη δυνατότητα αποσύνδεσης του συστήματος σε περίπτωση έκτακτης ανάγκης.

Δευτερευόντως, επιλέγοντας συστηματικά πού και πόσες φορές να αναπαράγονται δεδομένα είναι ένα μακροπρόθεσμο πλεονέκτημα – Οι προεπιλογές του blockchain για την αναπαραγωγή δεδομένων δεν αποδεικνύονται και τόσο “έξυπνες”…

Τέλος, τα Dropbox, Box.com, το Google, η Microsoft, η Apple, το Amazon και όλοι όσοι άλλοι παρέχουν μια σειρά από πολύτιμα στοιχεία, υπηρεσίες και χαρακτηριστικά που ο μέσος χρήστης είναι σίγουρο πως δεν θέλουν πραγματικά να προχωρήσουν μόνοι τους.

Το πρόβλημα δεν είναι η αποθήκευση δεδομένων, αλλά αντιθέτως είναι η διαχείριση δικαιωμάτων, η μη κοινή χρήση όσων έχουν μοιραστεί προηγουμένως, η δημιουργία ενός ιστορικού με εύκολη προβολή εγγράφων, ο συγχρονισμός σε πολλές συσκευές κ.ο.κ. Το ίδιο ισχύει και για τις προτεινόμενες εφαρμογές κατανεμημένων υπολογιστών και των αντίστοιχων ασφαλών μηνυμάτων.

Η κρυπτογράφηση, η αποθήκευση του για πάντα και η αναπαραγωγή του σε ολόκληρο το δίκτυο δεν είναι κάτι άλλο από μια υπερβολικά επώδυνη όσο και απαιτητική διαδικασία που χρειάζεται ατελείωτες ώρες πρόσθετης εργασίας. Υπάρχουν εξαιρετικές λύσεις πληροφορικής, ανταλλαγής μηνυμάτων και αποθήκευσης στην αγορά που έχουν την κρυπτογράφηση και την αναπαραγωγή που χρειάζονται όλοι -ενδεχομένως καλύτερες από τις λύσεις που βασίζονται σε blockchain- και επιπλέον έχουν και μια σειρά από πολλά άλλα ενδιαφέροντα χαρακτηριστικά.

Οπότε, τι απομένει;
Τελικά, τα πλεονεκτήματα των υπαρχόντων συστημάτων -τα οποία βασίζονται τον ανθρώπινο παράγοντα και το λογισμικό- που περιβάλλουν τις συναλλαγές (από την επαλήθευση της ταυτότητας με την άδεια οδήγησης, μέχρι την τηλεφωνική κλήση και τη διασαφήνιση των δηλώσεων που έγιναν σε μια αμφισβητούμενη συναλλαγή και από την αυτόματη τιμολόγηση μιας πιστωτικής κάρτας για την ανανέωση μιας συνδρομής κ.ο.κ.), υπερβαίνουν τα υποτιθέμενα οφέλη, καθώς και τα κρυφά κόστη, της αμετάκλητης, αυτοματοποιημένης εκτέλεσης. Οι λάτρεις του Blockchain ενεργούν συχνά ως εάν το δύσκολο κομμάτι είναι η μεταφορά χρημάτων από το “Α” στο “Β” σημείο ή να κρατά ένα αρχείο για το τι συνέβη. Σε κάθε περίπτωση, η μεταφορά χρημάτων και η καταγραφή της συναλλαγής είναι στην πραγματικότητα το φθηνό, εύκολο, όσο και εξαιρετικά αυτοματοποιημένο μέρος ενός πολλαπλάσια πιο πολύπλοκου συστήματος!

Αποτέλεσμα; Να βρίσκεται κάποιος και πάλι στο ίδιο σημείο εκκίνησης. Δηλαδή, κερδοσκοπία νομισμάτων και παράνομες συναλλαγές.