Άλλο το MS-DOS του demo και άλλο αυτό που τρέχει στον υπολογιστή.

Παλιό ανέκδοτο της πληροφορικής που θέλει να αναδείξει το πρόβλημα ότι κάποιες φορές μια εταιρεία προσφέρει ένα προϊόν, με διαφορετικές δυνατότητες από αυτές που εμφανίζονται στη διαφήμιση του. Εξαιτίας αυτής της πραγματικότητας, καταναλωτές και αγοραστές είναι αντίστοιχα λιγότερο και περισσότερο ευαισθητοποιημένοι στο να αναζητούν την αλήθεια πριν προμηθευτούν το προϊόν ή την υπηρεσία. Υπάρχουν όμως περιπτώσεις που η επινοητικότητα των εμπόρων ξεπερνά, έστω και προσωρινά, όλες τις γραμμές άμυνας.

Μια τέτοια περίπτωση είναι τα 2 ευρω που ετσιθελικά αφαιρεί από το λογαριασμό του χρήστη μια εκ των εταιρειών κινητής τηλεφωνίας, προκειμένου να του παρέχει μια υπηρεσία την οποία ουδέποτε έχει ζητήσει και δεν έχει τη δυνατότητα να αρνηθεί. Ένα άλλο παράδειγμα είναι τα συμβόλαια διαφόρων υπηρεσιών, οι οποίες ενώ φθηναίνουν, ακόμα και αν το συμβόλαιο του χρήστη έχει λήξει, κάποιες εταιρείες ξεχνούν να τον ενημερώσουν ότι υπάρχει μια καλύτερη και φθηνότερη υπηρεσία και συνεχίζουν να τον χρεώνουν με βάση το προηγούμενο συμβόλαιο.

Το θετικό είναι ότι στην εποχή των social media, οι συγκεκριμένες πολιτικές έχουν περιορισμένο διάστημα ζωής, καθώς σχετικά σύντομα, οι καταναλωτές προσαρμόζονται και βρίσκουν πατέντες για να αποφύγουν την εμπορική απληστία, ενώ οι αγοραστές πάνε και ένα βήμα παραπέρα, οργανώνοντας “περιπολίες” επιφυλακής για να εντοπίσουν την επόμενη παγίδα. Για όσους έχουν περίσσια χρόνου όλο αυτό το αλισβερίσι είναι ένα παιχνίδι που οδηγεί συχνά σε πολύωρες συζητήσεις ανάλυσης σε καφενεία και καφετέριες. Για όλους τους άλλους, είναι μια ακόμα αιτία να θυμώσουν για τις επιθέσεις που δέχεται το ήδη επιβαρυμένο πορτοφόλι τους. Όχι ότι οι άνθρωποι αυτοί συνηθίζουν να αντιδρούν, γιατί που χρόνος για αντιδράσεις. Μένει όμως στο υποσυνείδητό τους η αίσθηση ότι κάτι “ύπουλο” καραδοκεί στην αγορά. Πρέπει να έχουν το νου τους για να μην την πατήσουν και επειδή αυτό είναι ψυχοφθόρο παραδίδονται συχνά σε ένα “έλα μωρέ και τι έγινε την ψυχή μας πήραν;” Την επόμενη φορά όμως που θα επισκεφθούν έναν έμπορο, το υποσυνείδητό κάνει τη δουλειά του και στέλνει το μήνυμα “πρόσεχε κάτι μπορεί να σου κρύβει”. Ήταν λοιπόν έκπληξη όταν σε μια πρόσφατη αγορά ψηφιακής συσκευής, ο πωλητής εκτός από τα πλεονεκτήματα ολοκλήρωσε την παρουσίασή του απαριθμώντας και τα μειονεκτήματα. Τελικά την αγόρασα, γιατί τα μειονεκτήματα ήταν δικαιολογημένα σε σχέση με την τιμή αγοράς και παράλληλα αποτύπωσα στη μνήμη το πρόσωπο του πωλητή, ώστε να τον επισκεφθώ ξανά σε μια επόμενη αγορά. Περιπτώσεις, όπως αυτή σπανίζουν και η κοινωνική πρόνοια που θα έπρεπε να φροντίζει τους καταναλωτές, υπολειτουργεί τόσο ώστε να χρειάζεται να περιμένω 6 μήνες για μια καταγγελία μουχλιασμένου προϊόντος στον ΕΦΕΤ.

Στην αδιέξοδη αυτή κατάσταση, ο καταναλωτής αντιδρά με την αλλαγή “συνεργατών”. Είναι γνωστό πλέον το κόλπο που αν κάποιος θέλει να μειώσει το κόστος της τηλεφωνίας του, ενημερώνει τον προμηθευτή του ότι θα προβεί σε φορητότητα. Οι προμηθευτές ηλεκτρονικών και ηλεκτρικών συσκευών παραπονιούνται ότι οι καταναλωτές αγοράζουν από παράλληλους εισαγωγείς και απειλούν ότι δε θα αναγνωρίσουν την εγγύηση, ενώ συχνά οι ίδιοι ακυρώνουν την αξία της εγγύησης με τα ψιλά γράμματα που μπορούν να μεταφραστούν κατά βούληση ανάλογα με τις διαθέσεις του τοπικού αντιπροσώπου. Σε αυτό το περιβάλλον, οι βολές συχνά πλήττουν δίκαιους και αδίκους και κυρίως ο καταναλωτής και περισσότερο ο αγοραστής έχει την αίσθηση ότι βρίσκεται σε ένα πεδίο “μάχης”, οπότε συχνά οι προσπάθειες να απολαύσει την αγοραστική εμπειρία πέφτουν στο κενό.