Ενα από τα πράγματα που έχουμε αναγκαστεί να μάθουμε όλοι σχεδόν τα τελευταία χρόνια είναι να ζούμε με περιορισμούς. Ειδικότερα τα τμήματα IT έχουν δεχθεί μια άνευ προηγουμένου «επίθεση» στα budget τους.
Την ίδια στιγμή όμως καλούνται να δημιουργήσουν επιπλέον αξία μέσα στην επιχείρηση, ώστε να μπορέσουν οι επιχειρήσεις να δραστηριοποιούνται σε ένα ολοένα και πιο δύσκολο τοπίο. Μπορεί ο οποιοσδήποτε να αντιληφθεί πόσο δύσκολο – αν όχι ανέφικτο – είναι κάτι τέτοιο.
Ειδικά μάλιστα στην περίπτωση που υπάρχουν και αποφάσεις απευθείας από τη διοίκηση, οι οποίες επηρεάζουν τον τρόπο λειτουργίας του τμήματος, χωρίς να έχει ερωτηθεί κανείς για αυτό. Δεν είναι λίγες οι περιπτώσεις, που επιχειρήσεις έχουν προχωρήσει σε ποσοστιαίες περικοπές προσωπικού από κάθε τμήμα για παράδειγμα, χωρίς να έχουν πριν καν δει αν οι άνθρωποι που μένουν πίσω είναι αρκετοί για να καλύψουν τις ανάγκες ή αν μένουν καν άνθρωποι.
Μπορεί το τελευταίο να ακούγεται κάπως ακραίο, αλλά υπάρχει περίπτωση που τμήμα υποστήριξης έμεινε χωρίς κανένα άτομο και βέβαια όταν δημιουργήθηκε το πρόβλημα, η εταιρεία έμεινε εκτεθειμένη στους πελάτες της. Δεν είναι λίγες οι φορές που μέσα σε αυτή την περίοδο ακούσαμε όλοι ατάκες του στυλ, η κρίση είναι ευκαιρία, κάντε περισσότερα με λιγότερα και άλλα που ακούγονται πολύ όμορφα στα αυτιά.
Βέβαια μετά έρχεται η πραγματικότητα και όλα αυτά παύουν να ισχύουν. Και βέβαια τότε αναρωτιέται κανείς για το ποια είναι η λύση. Πραγματικά θα ήθελα να έχω μια καλή απάντηση, αλλά το δεδομένο είναι ότι δεν υπάρχει κάποια «ασημένια σφαίρα» που μπορεί να καλύψει όλες τις περιπτώσεις.
Αυτό που απαιτείται, είναι ο καθένας ξεχωριστά να μπορέσει να επαναπροσδιορίσει τον εαυτό του και να προσπαθήσει να μετατρέψει τα μειονεκτήματα – είτε είναι προσωπικά είτε έχουν προέλθει από κάποια παρέμβαση τρίτου – σε πλεονεκτήματα. Πρόκειται για μια ιδιαίτερα δύσκολη άσκηση, για την οποία δεν υπάρχει συνταγή. Το μόνο δεδομένο είναι ότι αποτελεί άσκηση επιβίωσης την οποία πρέπει όλοι να φέρουμε σε πέρας.