Τα λόγια αυτά ανήκουν σε έναν, στον Αμερικανό συγγραφέα Oliver W. Holmes. Ως πρακτική, όμως, υιοθετούνται κυρίως ασυνείδητα από πολλούς, μέσα στους γρήγορους ρυθμούς της καθημερινότητας.

Συχνά, ζητώ από ενήλικες, στο πλαίσιο του executive coaching, να σκεφτούν τι ποσοστό αφιερώνουν στις εξής τρεις παραμέτρους: performing, learning, playing. Ενδιαφέρον το πώς ορίζει ο καθένας μας καθεμία έννοια. Ενδιαφέρον και το ότι – οποία έκπληξης!- η έμφαση στην απόδοση έχει ισοπεδώσει τα άλλα δύο. Ομως, και το παιχνίδι και η μάθηση αποτελούν εξίσου σημαντικές ανάγκες που φέρνουν την ισορροπία και μέσα μας κι έξω από εμάς. Ολοι έχουμε βιώσει στιγμές που νιώθουμε τόσο ευθυγραμμισμένοι με τα θέλω και τις αξίες μας που η εσωτερική μας δύναμη μένει ανεπηρέαστη από τις εξωτερικές προκλήσεις.

Προτείνοντας, λοιπόν, μια πιο νεανική ματιά και στάση ζωής με αφορμή τη νέα χρονιά, παραθέτω ατάκες μαθητών 3ης Γυμνασίου και 1ης Λυκείου της Γερμανικής Σχολής Αθηνών, του παλιού σχολείου μου, όπου πρόσφατα είχα τη χαρά να κάνω workshop επαγγελματικού προσανατολισμού.

«Αν το αφεντικό είναι καλό και δεν κάνει βλακείες στην ομάδα του, τι τον θέλει τον εργασιακό ψυχολόγο;» (…επιστημονικός και to the point o μικρός).

«Επιτυχία για μένα είναι να κάνω τον κόσμο καλύτερο!» (ο ιδεαλιστής, το έλεγε και έλαμπε).

«Μάνατζερ είναι αυτός που σου λέει τι να κάνεις και μπορεί και να σε απολύσει» (αυτός θα διοικήσει, μετά βεβαιότητας!).

«Αν κάνω το χόμπι μου επάγγελμα, θα μπορώ να βγάζω λεφτά;” (πάμε δια της εις άτοπων απαγωγής: αντέχεις να κάνεις για μια ζωή κάτι που δεν αγαπάς με μοναδικό κίνητρο τα χρήματα;).

Last but not least…
“Είπατε, κυρία, ότι όσο μεγαλώνουμε γνωρίζουμε τον εαυτό μας καλύτερα. Αν όμως τον χάσουμε στην πορεία;” (την πρόωρα φιλοσοφημένη μικρή την έλεγαν Ζωή…).

Πάντα – ας θυμόμαστε όλοι μας- μπορούμε να ξαναβρούμε τον εαυτό μας. Οσο κι αν τον έχουμε παραμελήσει και ταλαιπωρήσει, είναι εκεί και αναμένει να επιστρέψουμε…