Για το εθελοντικό πρόγραμμα αναδάσωσης στην Πάρνηθα Είχα ακούσει από το ραδιόφωνο και μου έκανε εντύπωση το γεγονός ότι η εκπαίδευση των εθελοντών γίνεται (και) μέσω e-learning. Μπήκα στο parnitha.wwf.gr, κατέβασα τα ενημερωτικά αρχεία pdf και παρακολούθησα τα βίντεο σχετικά με το πώς να φυτεύσεις ένα δέντρο σωστά. Απάντησα στο κουίζ πολλαπλών επιλογών και καταχώρησα τα στοιχεία μου, προκειμένου να συμμετάσχω κι εγώ στο πρώτο σαββατοκύριακο των αναδασώσεων.
Ελαβα αμέσως ένα email που επιβεβαίωνε τη συμμετοχή μου και, στη συνέχεια, ένα SMS για να μου υπενθυμίσει το ραντεβού. Πάτησα, με τη σειρά μου, το κουμπί «I like this» στο facebook και προώθησα το e-mail στη λίστα των επαφών μου. Με ενθουσίασε πολύ αυτό το σύγχρονο και cool στοιχείο που προσδίδουν στον εθελοντισμό οι -social και μη- τεχνολογίες.
Την ημέρα της δενδροφύτευσης, ο ενθουσιασμός -όπως και η τσάπα μου- χτύπησαν πέτρα. Το ιδανικό βάθος λάκκου των 50 εκατοστών που υποδείκνυε το βίντεο του e-learning αποδείχθηκε υπερβολικά «υψηλή» προσδοκία. Τα χέρια μου, καλομαθημένα σε εργασία ψηφιακού περιβάλλοντος, κουράστηκαν γρήγορα. Οταν έφτασε η στιγμή να φυτέψω το ένα από τα τρία έλατα-βρέφη που μου δόθηκαν, διαλύθηκε στα χέρια μου η μπάλα του χώματος και κόπηκαν οι ρίζες του. Μετά από 70 λεπτά σκαψίματος, είχα αχρηστέψει ένα τρυφερό δενδρύλλιο ηλικίας τριών ετών. Και δεν υπήρχε κάποιο control Z να πατήσω. Το λάθος μου δε σήκωνε undo.
Ευτυχώς, στάθηκα κάπως πιο τυχερή με το δεύτερο λάκκο και το δεύτερο έλατο. Μου πήρε ωστόσο δύο ώρες να φυτέψω δύο δέντρα και δεν είμαι καν σίγουρη ότι τα έκανα όλα σωστά. Παρά το άψογο της διοργάνωσης, παρά την ευχάριστη έκπληξη της συνάντησης με ελάφια, έφυγα από την Πάρνηθα με περίεργη διάθεση και χωρίς ίχνος ηθικής ικανοποίησης.
Ακόμα το παιδεύω στο πληκτρολόγιό μου. Μάλλον μου φταίει το ότι νιώθω πιο παραγωγική στο ψηφιακό περιβάλλον απ΄ ότι στο φυσικό.
Πιάστε με τσάπα και θα με νιώσετε.