Στο μύθο του πύργου της Βαβέλ, μια ομάδα ανθρώπων είχε ένα κοινό στόχο: την κατασκευή ενός τόσο ψηλού πύργου που θα τους επέτρεπε να φτάσουν «μέχρι τον ουρανό», κάτι που θα οδηγούσε φυσικά στην αύξηση της φήμης και της εξουσίας των κατασκευαστών.
Ο Θεός έκρινε τότε ότι μια τέτοια επιδίωξη είναι βλασφημία και θέλησε να το αποτρέψει. Ως Θεός, προφανώς είχε μια μεγάλη ποικιλία επιλογών για το πώς θα εμπόδιζε τα βλάσφημα σχέδια των κατασκευαστών… Θα μπορούσε, ας πούμε, να ρίξει έναν κεραυνό -αλλά αυτό αποτελούσε τακτική άλλου θεού, του Δία-, ή θα μπορούσε να προκαλέσει μια καταστροφική καταιγίδα… – αλλά αυτό το είχε κάνει ήδη.
Προτίμησε, λοιπόν, να κάνει κάτι μάλλον απλό στη σύλληψή του αλλά σατανικό στην εκτέλεση και αποτελεσματικότητά του: σύγχυσε τις γλώσσες των κατασκευαστών, με αποτέλεσμα να καταστεί αδύνατη η ολοκλήρωση του μεγαλεπήβολου αυτού έργου…
Ηθικό δίδαγμα; Η έλλειψη επικοινωνίας είναι ένας από τους σημαντικότερους λόγους αποτυχίας μιας προσπάθειας – αν και στην περίπτωση του πύργου της Βαβέλ δεν μπορούμε να είμαστε σίγουροι για την ποιότητα του project management…
Καθώς, λοιπόν, ο στόχος του business και του ΙΤ είναι ο ίδιος – η επιχειρηματική επιτυχία και ανάπτυξη – ποιος θεός σύγχυσε τις γλώσσες και η μεταξύ τους επικοινωνία εξακολουθεί να θεωρείται τόσο δύσκολη;
Γιατί ακόμα και σήμερα, με την τεχνολογία να έχει τόσο μεγάλο βαθμό διείσδυσης στις επιχειρήσεις αλλά και στην προσωπική μας ζωή, οι «άλλοι» (και λέγοντας «άλλοι» προφανώς εννοούμε αυτό που ονομάζουμε με μία λέξη το business) βλέπουν το ΙΤ σαν ένα ακατανόητο βασίλειο επιστημονικής φαντασίας, οι υπήκοοι του οποίου (βλέπε οι άνθρωποι της Πληροφορικής) μιλούν μια δική τους, τεχνική -αν όχι και κωδικοποιημένη- γλώσσα;
Και πώς, τελικά, θα συνεννοηθούμε; Ποιος πρέπει να μάθει να μιλά τη γλώσσα του άλλου; Ή μήπως πρέπει να ανακαλύψουμε από την αρχή μια νέα, κοινή γλώσσα επικοινωνίας – μια επιχειρηματική και τεχνολογική «Εσπεράντο»;