Αγαπητοί αναγνώστες, φίλες και φίλοι, το “τακτ” αποτελεί μια αρκούντως διαδεδομένη πρακτική στον τομέα των επιχειρήσεων και δη στον κόσμο των υψηλόβαθμων στελεχών.
Βέβαια, οι κλιμακώσεις και οι επιμέρους πτυχές που συναντώνται συχνά-πυκνά είναι ποικίλες, εκτείνοντάς το στα άκρα. Κάτι, που είναι σε θέση να μετατρέψει άρδην ακόμη και την έννοια του όρου “τακτ”, μεταβάλλοντάς το σε “ωμότητα”, “αγένεια”, “εκδικητικότητα” κ.ο.κ. Παράλληλα, επειδή η δυαρχία όχι μόνο είναι δύσκολο να λειτουργήσει στην πράξη, αλλά αποφεύγεται ακόμη και η σκέψη της ως ιδέα, για αυτό και η συντριπτική πλειοψηφία των άμεσα εμπλεκομένων καταφεύγει στην ασφάλεια και την σιγουριά του “τακτ”. Πόσο, μάλλον, όταν αφορά εκπρόσωπο του “αδύναμου” φύλου, όπου -όσο να’ ναι- τα πράγματα είναι κομματάκι πιο “clean cut” όσο και “comme il faut”. Χα, έτσι νομίζατε! Κι αυτό, καθώς τα πράγματα διαφοροποιούνται πλήρως όταν στην ανάλογη “εξίσωση” προστεθεί μια ακόμη γυναίκα! Και δη… αντίζηλος, που εποφθαλμιά την ίδια καρέκλα. Τότε πάνε… περίπατο οι αρχές της αστικής ευγένειας και ο αγγελικά πλασμένος κόσμος. Εκεί, βγαίνουν στην επιφάνεια πρωτόγνωρα συναισθήματα, σχεδόν ζωώδη ένστικτα, όπου η λογική του “ο θάνατός σου – η ζωή μου” παίζει κυρίαρχο ρόλο. Μέχρι την άλλη άκρη της γης είναι ικανή να στείλει η μια την άλλη, προκειμένου να δείξει ποιος είναι ο κυρίαρχος του παιχνιδιού, τονώνοντας την ψυχολογία και ενισχύοντας σημαντικά τον βαθμό της αυτοπεποίθησής της… Μάλιστα, προκειμένου να πετύχουν τον στόχο τους, φτάνουν σε σημείο να “εφεύρουν” ευφάνταστες αρμοδιότητες, τίτλους, ακόμη και γεωγραφικές περιοχές. Την… Μέση Γη δεν έχω δει ακόμη να αναφέρεται στις business cards τους, ωστόσο δημιουργικότητα να υπάρχει.
“Killing me softly”, σαν να λέμε…
Φαντάζομαι πως δεν θα καινοτομήσω εάν αναφέρω πως οι αριθμοί και η στατιστική αποτελούν τον επιστημονικότερο τρόπο για να πεις ψέματα.
Πόσο, μάλλον, στις μέρες μας με την κρίση να έχει διεισδύσει σε κάθε επίπεδο της επιχειρηματικής ζωής και την αναγκαιότητα για την επίτευξη θετικών οικονομικών στοιχείων.
Σε αυτή τους την προσπάθεια, δεν λείπουν παραδείγματα ακόμη και κορυφαίων εταιρειών που… φουσ κώνουν κομματάκι τα μεγέθη, για ακατανόητους λόγους σε πλείστες περιπτώσεις. Όχι απαραίτητα τα ετήσια ή τα τριμηνιαία, ακόμη και deals που κλείνουν.
Πρόσφατα, κόντεψα να καταφύγω σε εξειδικευμένη ιατρική βοήθεια (λέγε με και ψυχίατρο) στην προσπάθειά μου να βγάλω άκρη με ορισμένα (άκρως) εντυπωσιακά οικονομικά μεγέθη.
Βλέπετε, το αναφερόμενο ποσό κινούταν σε αστρονομικά (για την εποχή μας και όχι μόνο…) επίπεδα, τα οποία όμως δεν μπορούσαν να δικαιολογηθούν ούτε από το εύρος ούτε από το περιεχόμενο του έργου. Έστω κι εάν δεν επρόκειτο για οne-off διαδικασία ή για κάτι που θα υλοποιηθεί σε μικρό χρονικό διάστημα, αλλά ούτε για το γεγονός πως αυτό δεν εξαντλείται αποκλειστικά σε λογισμικό.
Τα στελέχη των δύο πλευρών εμφανίζονται φειδωλά, σχεδόν… ενοχικά, ενώ η σχετική ροή της πληροφόρησης είναι -περίπου- ανύπαρκτη και κινείται στα ίδια μέσες-άκρες πλαίσια.
Το ερώτημα που γεννάται είναι διττό: Από την μια πλευρά μήπως η συμφωνία δεν περιστρέφεται γύρω από την υλοποίηση του project που γνωστοποιήθηκε και έχει σημαντικές ουρές προς την ευρύτερη κατεύθυνση του πλήρους digital transformation και από την άλλη, προς τι ο λόγος να γνωστοποιηθεί ένα τόσο μεγάλο οικονομικό μέγεθος, ως άλλο πυροτέχνημα; Πόσο, μάλλον, από τη στιγμή που αμφότερες είναι σοβαρές, όσο και μετρημένες εταιρείες.
Αλλαγή τακτικής, είπατε; Πιο εύκολα βγαίνει η ψυχή παρά το χούι, ισχυρίζεται -σοφά- ο λαός.