Τελικά, αποδείχτηκε πως τα… πτητικά προβλήματα του “Σμήναρχου” όχι μόνο ήταν υπαρκτά, αλλά ενδεχομένως να ήταν και αυτά που τον ανάγκασαν να… προσγειωθεί απότομα, πατώντας το σχετικό κουμπί. Αποτέλεσμα; Να “εκτοξευθεί” με το αντίστοιχο emergency κάθισμα στην… αιωνιότητα.

Τσάμπα τόσα σχέδια, στον αέρα τόσες σκέψεις, κενού περιεχομένου συσκέψεις επί συσκέψεων, ιδέες -πάντοτε- επί χάρτου, πολύωρες όσο και κοπιώδεις επαφές με εταίρους, εκπροσώπους της αγοράς και στελέχη. Βέβαια, οι παροικούντες την Ιερουσαλήμ ισχυρίζονται πως τον “Πτέραρχο” δεν τον… κατέρριψαν τα έργα του ή μη, αλλά οι “αδύναμες” συμμαχίες του με τον… Αρχιμανδρίτη. Τον οποίο και είχαν προσεταιριστεί ουκ ολίγοι… κόλακες, που πες-πες, κατάφεραν να τον θέσουν στο χρονοντούλαπο της ιστορίας. Εκτός, όμως, από την… προϊστορία, μεγαλύτερο ενδιαφέρον έχει το παρόν, καθώς επίσης και το μέλλον. Το οποίο -δυστυχώς- προμηνύεται σιωπηλό, αναιμικό, όσο και αδιάφορο. Βλέπετε, ο διάδοχος προσομοιάζει με… παϊπερ απέναντι σε jumbo jet! Σε αεροπορικούς, πάντοτε, όρους.

Αργά, αλλά σταθερά ο “Ομώνυμος-επώνυμος” μαζεύει ότι κινείται επιχειρηματικά, έστω κι εάν τα κομμάτια δεν δείχνουν (εκ πρώτης όψεως, τουλάχιστον) να ταιριάζουν.

Κι όμως, καθώς δεν έχουμε να κάνουμε με… μυρωδιά περί του χρήματος και του business success -εξάλλου, τα πολλαπλά επιτυχημένα cases του το αποδεικνύουν- το σκεπτικό βρίσκεται εκεί. Αρκεί να το δεις. “Και που να ψάξουμε;”, ενδεχομένως να αναρωτηθείτε.

Για κοιτάξτε στον τρόπο διασύνδεσης και διανομής και προσθέστε και ολίγη από e-διάθεση και ενδεχομένως να έχετε μια μεγαλύτερη εικόνα-απάντηση.

Θεωρώ πως εκόντες-άκοντες έχουν ακούσει ή γνωρίζουν σε βάθος τους “Δέκα μικρούς νέγρους”, μια από τις πλέον επιτυχημένες λογοτεχνικά ιστορίες μυστηρίου και θεωρούμενο ως κλασικό αριστούργημα της Αγκάθα Κρίστι. Με βάση αυτό, δέκα άγνωστοι μεταξύ τους βρίσκονται εγκλωβισμένοι σε μία απομονωμένη βίλα σε ένα νησί της Αγγλίας, καλεσμένοι όλοι από έναν μυστηριώδη οικοδεσπότη. Ο τελευταίος έχοντας ανακαλύψει το “σκοτεινό” παρελθόν που κρύβει καθένας τους, παίζει ένα μακάβριο παιχνίδι ακολουθώντας τα λόγια του παιδικού τραγουδιού και τους εξουδετερώνει έναν προς έναν. Βέβαια, στην περίπτωσή μας, περισσότερο ταιριάζει η λογική του παιδικού τραγουδιού έναντι της ιστορίας μυστηρίου. Σημασιολογικά, εννοιολογικά, ακόμη και to the point, καθώς ο οικοδεσπότης εν προκειμένω είναι -κάτι παραπάνω- από γνωστός, οι καλεσμένοι βρίσκονται εκεί οικεία βουλήσει, ενώ αυτοί δεν διακρίνονται από σκοτεινό παρελθόν, αλλά από κοπιώδες παρόν. Το οποίο, όμως, έχει αποδώσει σε μέγιστο βαθμό και αποτελεί “χρυσό” παράδειγμα προς επανάληψη και αντιγραφή από τους υπόλοιπους… πολύφερνους “παίκτες” – ανταγωνιστές.

Παρόλα αυτά, ορισμένοι στην… Αμαρτωλή Λεωφόρο ξεκίνησαν να τραγουδούν τους ελαφρώς -καλά, μπορεί και κομματάκι πιο βαριά- παραποιημένους στίχους:

“Δέκα στελεχάκια όλα εργατικά, δούλευαν νύχτα-μέρα στου Μιχάλη την γωνιά. Φέρναν καλούδια – τζιτζιμπλίκια φοβερά, κτίζανε κανάλια – γέμιζαν λεφτά. Μέρα μπαίνει – νύχτα βγαίνει, αποτελέσματα τρελά, όλα φάνταζαν ωραία, όμορφα και ειρηνικά.

Ώσπου μια ημέρα χάθηκε το ένα – κίνηση στο δρόμο θα βρήκε αυξημένα.

Η ώρα περνούσε σχεδόν βασανιστικά – το στέλεχος αγνοούταν ακόμη μέχρι αργά. Μέχρι που… φιρμάνι έφτασε από ψηλά – το στέλεχος αποφασίσαμε να μας αδειάσει την γωνιά!

Στελέχη – στελεχάκια έφυγαν πολλά, για να μην πολυλογούμε έμειναν μισά.

Το μαγαζί-γωνία ερήμωσε ξανά, ωσάν η επιτυχία να έσκιαζε ψηλά.

Στο νέο “παραμύθι” δράκος φωτεινός, ξεπρόβαλε απ’ το… κανάλι, άκρως βροχερός.

Το ερώτημα το ένα, το μέγα βασικό – ποιος το κουμάντο θα κάνει σαν τον Μιχαλιό;”