Αγαπητοί αναγνώστες, φίλες και φίλοι,
Όσο περνά ο καιρός και πλησιάζουμε προς την… καρδιά του καλοκαιριού, τόσο και γίνεται πιο ξεκάθαρο πως η αγορά μας διακρίνεται από την “κλασσική” διαστρωμάτωση της ελληνικής επιχειρηματικότητας.

Ποια είναι αυτή; Οι ηγήτορες και οι… άλλοι, η ακμή και η παρακμή, η αναζήτηση και η… συζήτηση, η δημιουργία και η “φιλολογία”! Βλέπεις εταιρείες που εξερευνούν, επενδύουν, εξελίσσονται, θωρακίζουν την γνώση τους, δοκιμάζουν τα… νερά σε καινοτόμους τομείς, αναπτύσσονται με βάση διεθνή πρότυπα, “ανοίγονται” σε αγορές του εξωτερικού, ενσωματώνουν cutting-edge τεχνολογίες στα προϊόντα και τις υπηρεσίες τους ώστε να εκμεταλλευτούν τα απειράριθμα δεδομένα που συλλέγονται ασταμάτητα, επιχειρούν δε μια “βουτιά στα βαθιά” του αρκούντως δελεαστικού όσο και συναρπαστικού κόσμου των data, προκειμένου να ρευστοποιήσει την καθημερινότητά της! Και από την άλλη πλευρά, υπάρχουν επιχειρήσεις και οργανισμοί που παραμένουν (και επί μακρόν, μάλιστα) αδρανείς, αγνοούν την ύπαρξη του όρου “επένδυση” και σταυρώνουν τα δάχτυλά τους πως τα (έντονα outdated) προϊόντα και υπηρεσίες τους θα καταφέρουν με κάποιο… μαγικό τρόπο να επιβιώσουν και να εξακολουθούν να έχουν αποτελεσματικότητα σε επίπεδο… ταμείου. Σαν να έχει… παγώσει ο χρόνος, η κίνηση, η εξέλιξη, η αγορά, ο ανταγωνισμός, οι ανάγκες, οι απαιτήσεις και η δραστηριοποίηση εκ μέρους των πελατών.

Η παραπάνω κατάσταση, ωστόσο, οδηγεί σε ένα άλλο, όχι τόσο ξεκάθαρο ή εμφανές συμπέρασμα: Η απουσία της… μέσης οδού, των υπό ανάπτυξη επιχειρήσεων που βρίσκονται στο μεταίχμιο της εξέλιξης, που παλεύουν με την καθημερινότητα, έχοντας το βλέμμα στραμμένο πιο ψηλά, με περισσή αισιοδοξία και πίστη πως θα τα καταφέρουν. Παράλληλα, λειτουργούν και ως το απαιτούμενο “buffer” το οποίο εκτονώνει τους τριγμούς και τις εντάσεις της αγοράς, ενώ ενδύονται και τον ρόλο του teaser που μέσω της ηλεκτρικής του εκκένωσης, κρατά όλους τους υπόλοιπους σε εγρήγορση!

Το μέγιστο ζήτημα (όσο και must meeting point) των ημερών δεν είναι άλλο από την έκθεση Ποσειδώνια 2018. Άκρως επιτυχημένο event, πραγματικός σταθμός για ολόκληρο τον κλάδο της ναυτιλίας.

Πρόκειται δε για μια πρώτης τάξεως ευκαιρία, ένα πραγματικό… παλκοσένικο, οι “διαδρομιστές” να προωθήσουν την “πραμάτεια” τους.

Την ίδια στιγμή, οι ιστορίες (επιστημονικής φαντασίας, άραγε;), τα σενάρια (ευφάνταστων ταινιών, ίσως;) και οι διηγήσεις δίνουν και παίρνουν.

Τα μισά εξ’ αυτών να ίσχυαν, είναι σίγουρο πως θα ζούσαμε σε μια εντελώς διαφορετική χώρα.

Επειδή, όμως, παρεπιδημούμε στην μητέρα-πατρίδα της “φαιδράς πορτοκαλέας”, σας παρουσιάζω το πλέον… εμπνευσμένο που πήραν τα αυτιά μου.

Προκαταβολικά αναφέρω πως η παρουσία… δράκου ή φιδιού ελέγχεται ως ανακριβής.

Σύμφωνα, λοιπόν, με πληροφορίες μπελάδες έχουν προκύψει για την “Κίρχνερ” της Κηφισίας, καθώς μπορεί η στήριξη που απολαμβάνει σε ότι κι εάν προτείνει να υλοποιήσει κινείται στα επίπεδα δικτατορικών καθεστώτων (λέγε με και παμψηφεί), εντούτοις όμως τα αποτελέσματα είναι εμφανώς συρρικνωμένα, ως απόρροια του “πονταρίσματος” και της προώθησης που θεωρούνται πολύ πιο μπροστά όσο και εξελιγμένα για την εγχώρια αγορά.

Χώρια ότι απευθύνονται σε σαφώς μεγαλύτερα μεγέθη, ενώ και η τιμολογιακή πολιτική κρίνεται κομματάκι… αλμυρή για τα εντός των συνόρων δεδομένα.

Αποτέλεσμα; Το καλοκαίρι (και δη προς το τέλος της κορύφωσής του) τα μαντάτα να μην είναι ευχάριστα, καθώς θα προηγηθεί και ένα ταξίδι στην “οικογένεια”. Μπορεί να μην υπάρξει άμεση όσο και δραστική εξέλιξη, αλλά ένα (ου μην και δυο) αυτάκι θα τα τραβήξουν!

Ίδωμεν…

Οι μεγάλες εκθέσεις αναδεικνύουν και μια άλλη πτυχή της παγκόσμιας οικονομίας. Το χάσμα που πια υπάρχει μεταξύ των οικονομιών που βρίσκονται σε ανάπτυξη και αυτών που πασχίζουν να ανακάμψουν ή να επιβιώσουν. Όταν αυτοί οι δύο κόσμοι συναντώνται στον ίδιο χώρο, όταν χτίζουν περίπτερα ο ένας απέναντι στον άλλο, δεν μπορείς παρά να κάνεις τη σύγκριση και να χαμογελάσεις ή να σκυθρωπιάσεις, ανάλογα με το ποιά πλευρά είσαι…