Ο Μιχάλης Μωραΐτης, Partner, Actus Valida, εγκαινιάζει τη στήλη του στο netweek «The strategic CIO», μιλώντας για την πιο επιτακτική, ίσως, και ταυτόχρονα «παραμελημένη» πρόκληση στο ταξίδι του ψηφιακού μετασχηματισμού του επιχειρείν: αυτή της έλλειψης του κατάλληλου ταλέντου.
Τελικά, το πρόβλημα, δεν είναι στην τεχνολογία. Δεν είναι ότι μας λείπει κάτι, ή ότι έχουμε ιδέες που δεν μπορούν να υλοποιηθούν τεχνολογικά. Αν μελετήσουμε το τι διαθέσιμές τεχνολογικές λύσεις έχουμε, θα διαπιστώσουμε την πληθώρα αυτών. Εύκολα θα φτιάχναμε ένα τεράστιο πολυδιάστατο πίνακα που θα μπορούσαμε να τοποθετήσουμε κάθε ανάγκη σε μία λύση και συνδυασμό αυτών.
Αυτό όμως που δεν έχει απάντηση, είναι το πώς θα βρούμε το ανθρώπινο δυναμικό, να τις υπηρετήσει και να τις εξυπηρετήσει. Ζούμε στην περίοδο που δεν μας λείπει αριθμητικά το ανθρώπινο δυναμικό, αλλά αυτό που μας λείπει είναι εκείνο το ανθρώπινο δυναμικό, που έχει τις απαραίτητες γνώσεις και δεξιότητες, την όρεξη για μάθηση, την όρεξη για δουλειά και σκληρή και οργανωμένη ανοδική πορεία.
Εύκολα λοιπόν θα έλεγα «we are in deep shit». Δηλαδή, με απλά λόγια που αντιλαμβανόμαστε όλοι, έχουμε τεράστιο πρόβλημα, γιατί απλά καμία από τις παραμέτρους που ανέφερα παραπάνω δεν λειτουργεί σωστά, και αν βάλουμε και ακόμα μία, την οικονομική, το πρόβλημα γίνεται ακόμα χειρότερο.

Εταιρείες και πανεπιστήμια αδρανούν
Ας πιάσουμε μια μια τις παραμέτρους. Το γνωστικό αντικείμενο των τεχνολογιών δεν διδάσκεται στις πανεπιστημιακές σχολές. Κανένας δεν βγαίνει μια ολοκληρωμένη παραγωγική προσωπικότητα πληροφορικής, εκτός και αν ο ίδιος ανησυχήσει και το επιδιώξει σε προσωπικό επίπεδο.
Αυτό σημαίνει ότι η πλειονότητα των αποφοίτων ξεκινάει με ένα τεράστιο κενό, γνώσης που για να μάθει πρέπει να μπει σε επαγγελματικό περιβάλλον εργασίας και να επενδύσει μόνος του στο να εκπαιδευτεί πραγματικά. Τι θα περίμενε κανείς; Σύνδεση πανεπιστημιακών σχολών με την αγορά, και οι απόφοιτοι να είναι έτοιμοι σε βαθμό να ενταχθούν άμεσα σε παραγωγική διαδικασία. Από την άλλη πλευρά, δεν βλέπω, όμως, ούτε οι εταιρείες να αναλαμβάνουν δράση και να ετοιμάζουν την επόμενη ημέρα.
Δεν ετοιμάζουν κανένα induction plan, δεν εκπαιδεύουν οργανωμένα, αλλά περιμένουν το τι θα ζητήσουν και αυτό να υλοποιηθεί σε πιθανή αδράνεια υπαλλήλων ή διαθεσιμότητα χρόνου της εταιρείας. Κάπου πρέπει να βρεθεί η ισορροπία. Οι εταιρείες, μέχρι της ωριμότητας των πανεπιστημίων, θα πρέπει να ετοιμάζουν την επόμενη ημέρα τους παραγωγικά και να κτίζουν τις δεξιότητες που θέλουν.

Βεβιασμένες κινήσεις
Από την άλλη πλευρά, δηλαδή των υποψηφίων, έχουμε την επικράτηση του όρου “money hoper”. Δηλαδή όπου περισσότερα χρήματα, ας τρέξουμε εκεί. Δεν είναι έτσι. Η νέα γενιά (και εδώ υπάρχουν εξαιρέσεις) δεν αναζητά την γνώση, η τουλάχιστον την γνώση την τοποθετεί ως κάλυψη απόκρυψη που θα λέγαμε στο στρατό. Δεν είναι δυνατόν να έχουμε μια γενιά επαγγελματιών που βάζουν στο μανίκι τους τον τίτλο Senior Developer ή Senior Engineer με επαγγελματική ενασχόληση των δύο ή τριών ετών ή και καμία φορά με μόνο ενάμιση έτος. Έχει χαθεί το μέτρο. Η έλλειψη στελεχών έχει οδηγήσει την αγορά να συμπιέζει αδικαιολόγητα τα χρονικά όρια εμπειρίας καθώς και στην αχαλίνωτη απονομή τίτλων και ρόλων. Η αγορά έχει μπερδευτεί, στο τι σημαίνει junior, τι σημαίνει Mid η και Senior. Tον μόνο ρόλο που όλοι αναγνωρίζουμε είναι τον «Entry Level», και αυτόν τον διατηρούμε ενεργό απλά για μερικούς μήνες. Και το χειρότερο είναι ότι αδικεί, αυτούς που έχουν τους τίτλους έπειτα από σκληρή δουλειά. Δεν είμαι κατά των αμοιβών.

Αντίθετα, είμαι υπέρ των καλών και δίκαιων αμοιβών. Η προσφορά να έχει κοστολόγηση και απόδοση στο στέλεχος. Δεν είναι δυνατόν μόνοι μας να δημιουργούμε την υπέρτατη φούσκα, και παράλληλα να κάνουμε συνεχώς παράπονα γιατί οι εταιρείες δεν μπορούν να ανταπεξέλθουν οικονομικά. Πρέπει να εξορθολογήσουμε κάθε ενέργεια μας. Επίσης θα πρέπει να γίνει αντιληπτό, ότι ένας μεγάλος μισθός χωρίς όμως αντίκρισμα γνώσης γιατί απλά μια επιχείρηση σε έχει ανάγκη, σύντομα και σίγουρα θα οδηγήσει, σε απομάκρυνση, γιατί η απόδοση δεν θα συνάδει με το κόστος. Ο κρότος της πτώσης είναι τρομερός. Δυστυχώς όμως στην Ελλάδα, ότι δηλώσεις είσαι και για ότι δηλώσεις λαμβάνεις αδιακρίτως. Οι θρασείς είναι κερδισμένοι τουλάχιστον βραχυπρόθεσμα. Οι χαμένοι όμως είναι πολλοί.

Χρειάζεται σχέδιο και προσπάθεια
Η νέα εποχή απαιτεί την αντίληψη των καταστάσεων από πολλές πλευρές. Απαιτεί την οργάνωση, και απαιτεί την απόφαση για σκληρή και πολλή δουλειά. Όλοι εμείς που ασχολούμαστε με την πληροφορική, και η ίδια η πληροφορική είμαστε οι μεγάλοι κερδισμένοι. Μην αναλώσουμε αυτό το κέρδος πρόσκαιρα και χωρίς σκέψη. Πριν αναλώσουμε το σιτάρι, να μάθουμε για το όργωμα και την σπορά. Η νέα συγκομιδή θα μας κάνει πλουσιότερους, εμπειρότερους και με δυνατότητες νέων επενδύσεων. Τέλος το βλέμμα των μεγάλων κολοσσών που θα έρθουν στην Ελλάδα, είναι αληθινό, αλλά και συγκεκριμένα μεγέθη για την Ελλάδα. Μην παρασυρθούμε, αλλά καλύτερο είναι να οργανωθούμε σωστά, με πλάνο, και με βλέμμα στο μέλλον. Οι νικητές θα είμαστε όλοι εμείς.