Οπως σοφά πρέσβευε ο Ηράκλειτος, η μόνη σταθερά στις ζωές μας είναι η αλλαγή. Οσο πιο γρήγορα αποδεχτούμε το γεγονός ότι η αλλαγή είναι τόσο συχνή και φυσική διαδικασία όσο η ανάσα που παίρνουμε, τόσο πιο αποτελεσματικά μπορούμε να τη διαχειριστούμε ή να την ξεκινήσουμε με θετική διάθεση και τόλμη.

Σε αυτό το τεύχος θα ασχοληθούμε με τις αλλαγές που μας συμβαίνουν, χωρίς να τις έχουμε επιλέξει, κάτι που η σημερινή κατάσταση της αγοράς ευνοεί.
Εξετάζοντας τις προκλήσεις των ρόλων μας, είναι σημαντικό να διαχωρίσουμε τι μπορούμε να ελέγξουμε πλήρως, τι μερικώς και τι καθόλου. Περίεργο το συναίσθημα της απώλειας ελέγχου σε μια εποχή που όλοι οι μηχανισμοί που αναπτύσσονται έχουν ακριβώς αυτόν τον στόχο. Ομως όσο έξυπνοι και δυναμικοί κι αν είμαστε, κάποιες παράμετροι είναι εκτός του πεδίου επιρροής μας. Για αυτό και είναι σημαντικό να στρέφουμε τις δυνάμεις μας προς τις κατευθύνσεις που μπορούμε να επηρεάσουμε, παρατηρώντας νηφάλια και στρατηγικά τις υπόλοιπες.

Οταν μας επιβάλλεται μία αλλαγή, αυτόματα η νέα αρχή σημαίνει το τέλος του οικείου, του μέχρι τότε βολικού, του επιθυμητού. Είναι ένας συμβολικός θάνατος. Οι ψυχικές διεργασίες, από τις οποίες περνάμε σε αυτές τις περιπτώσεις, περιγράφονται παραστατικά από την ψυχίατρο Elisabeth Kubler-Ross.

Το πρώτο στάδιο είναι η άρνηση, ως μηχανισμός άμυνας, να δεχτούμε το γεγονός. Στη συνέχεια, όταν η πραγματικότητα επιμένει, αρχίζουμε να νιώθουμε θυμό προς τον εαυτό μας, προς τους άλλους, και μπαίνουμε σε μια διαδικασία παζαρέματος. Αναζητάμε μια προσωρινή λύση που θα μας προσφέρει ανακούφιση. Το επόμενο στάδιο της κατάθλιψης, που φέρνει η βαθιά συνειδητοποίηση, οδηγεί και στη λύση του «δράματος», στην αποδοχή. Αλλοι από εμάς διανύουν γρήγορα τα στάδια, άλλοι «κολλάνε» σε κάποιο στάδιο, άλλα παλινδρομούν μέχρι να φτάσουν στην αποδοχή.

Στα γερμανικά η λέξη απογοήτευση (Enttauschung) σημαίνει αυτολεξεί έξοδος από την πλάνη. Μπορεί να υπάρξει αρχή χωρίς τέλος;

Απόψεις, σχόλια, ερωτήματα στο [email protected]