Συχνή και δυσάρεστη κατάσταση τους τελευταίους μήνες. Συνηθίζεται η απόλυση; Κατ’ εμέ, όσο κι αν αποφεύγουμε τη λέξη ή την αντικαθιστούμε με άλλη πιο «ανώδυνη» φράση, η απόλυση δεν συνηθίζεται, μιλώντας στο πλαίσιο του παρόντος άρθρου όχι για μια απόλυση λόγω κακής απόδοσης ή κακής συμπεριφοράς, αλλά για περικοπές που αναγκαζόμαστε να κάνουμε λόγω κρίσης.

Ο τρόπος της απόλυσης συνήθως αντικατοπτρίζει την κουλτούρα της εταιρείας. Πρόσφατα άκουσα δύο πολύ διαφορετικά περιστατικά. Στη μία περίπτωση η συνεργασία έληξε με έγκαιρη προειδοποίηση, συγκίνηση και αποχαιρετιστήρια συγκέντρωση όλου του Τμήματος. Στην άλλη, ενώ η απόλυση είχε δρομολογηθεί, ο εργαζόμενος αφέθηκε να δουλέψει υπερωριακά ημέρα Παρασκευή μέχρι τις 20.00 -ως συνήθως- και μετά του ήρθε κεραυνός εν αιθρία.

Σε μία απόλυση εμπλέκονται πολλά μέρη: η Διοίκηση της εταιρείας, το Τμήμα Ανθρώπινου Δυναμικού, το εν λόγω Τμήμα, ο προϊστάμενος και ο εργαζόμενος. Η ισορροπία ανάμεσα στην ανθρωπιά, στην προστασία της εταιρείας και στη συνέχιση της ζωής και για τις δύο πλευρές θέλει λεπτούς χειρισμούς, πρακτικά και ψυχολογικά, και βέβαια δεν υπάρχει ένας ενιαίος οδηγός 1 + 1 =2, αλλά εξαρτάται ανά περίπτωση.

Κατ’ εμέ σημεία προσοχής είναι τα εξής:
– να έχουμε πραγματικά εξετάσει κάθε άλλο σενάριο ή ευέλικτη σχέση συνεργασίας, πριν καταλήξουμε στη λύση της απόλυσης
– να πάρουμε την απόφαση για το ποιος θα απολυθεί με σαφή, ενιαία και όσο το δυνατόν αντικειμενικά κριτήρια
– να δείξουμε τα συναισθήματά μας, τηρώντας όμως τα βασικά όρια της επαγγελματικής σχέσης και κρατώντας κατά νου ότι ως άνθρωποι, όσο κι αναγνωριζόμαστε, στις φορτισμένες καταστάσεις μπορεί να είμαστε απρόβλεπτοι στη συμπεριφορά μας
– να φροντίσουμε για τη συνολική ψυχολογία του Τμήματος, μιλώντας με ειλικρίνεια και δύναμη
– να δώσουμε στον εργαζόμενο που απολύεται σε συζήτηση δια ζώσης τη δυνατότητα να εκφραστεί και να τον ακούσουμε πραγματικά
– να επιστρατεύσουμε το δίκτυο γνωριμιών μας και να δώσουμε συστάσεις ώστε να βοηθήσουμε τον άνθρωπο που απολύεται στην αναζήτηση της επόμενης εργασίας
– να διατηρήσουμε επαφή, δείχνοντας ουσιαστικό ενδιαφέρον
Ας μην ξεχνάμε ότι, όταν καίγεται το σπίτι του γείτονα, είναι πολύ πιο πιθανό και το δικό μας να πιάσει φωτιά.