Μας φυλάει, το νιώθουμε μέσα μας, το βλέπουμε γύρω μας. Για άλλη μια φορά άκουσα ανώτατο στέλεχος εταιρείας με μοντέρνα (;) φιλοσοφία να λέει: «Tι να το κάνουμε το όραμα; Ξεπερασμένο! Τι χρειαζόμαστε το σύστημα κινήτρων και παροχών; Mε τόσο ψηλή ανεργία πού αλλού θα πάνε;» Κρίνοντας από το τι ακούω καθημερινά λόγω επαγγέλματος, αλλά βιώνοντας και συνολικά την ελληνική αγορά όπως όλοι μας, νιώθω θυμό για τις απίστευτες αλητείες που διαρκώς συμβαίνουν.

Δεν είναι παντού, δεν είναι για όλους, αλλά είναι από πολλούς για πάρα πολλούς.Και μπορεί να δεχόμαστε τελικά να δουλεύουμε τις κανονικές ώρες με το μισό μισθό, να ανεχόμαστε απαξιωτικές συμπεριφορές, να πνιγόμαστε στις υποχρεώσεις στερημένοι από δικαιώματα… Ομως, τίποτα δεν κρατάει για πάντα. Το ίδιο και η βολική αίσθηση της μοναχικής ανημποριάς. Ο φόβος φυλάει τα έρμα που γίνονται έρμαιο των φόβων τους. Ο φόβος καλλιεργείται με σταθερούς μηχανισμούς, εμφανείς και αφανείς. Οι δεύτεροι είναι και οι πιο επικίνδυνοι, γιατί σε διαποτίζουν, χωρίς να το καταλάβεις. Με εταιρικά μέσα που φαινομενικά ενώνουν και κινητοποιούν, ενώ στην ουσία εκθέτουν και ελέγχουν.

Η εξουσία ως έννοια είναι ουδέτερη, η χρήση όμως που της γίνεται καθορίζει τα αποτελέσματά της. Το να παρασυρθούμε από τη «μοίρα» μας και να παραδώσουμε την ευθύνη της ζωής μας σε εξωτερικούς παράγοντες είναι το μόνο εύκολο. Το να ξεκαθαρίσουμε τι πραγματικά μας φοβίζει, να ανεχτούμε προσωρινά, αλλά να ψαχνόμαστε για λύσεις παράλληλα, και τελικά να συνειδητοποιήσουμε ότι μόνο και έρμοι δεν είμαστε ακόμα και όταν έχουμε μόνο τον εαυτό μας – το πολυτιμότερο!-, είναι καθοριστικά όπλα στον αγώνα της ζωής συνολικά.

Επιλέγω να εστιάσω εν μέσω των όσων συμβαίνουν, στις περιπτώσεις ανθρώπων που τόλμησαν και έκαναν τη μετάβαση… σε άλλη χώρα, σε άλλη καριέρα, σε άλλη στάση ζωής χωρίς φόβο… Δεν εγκλωβίστηκαν άκριτα στο χωρίς φως στο τούνελ τώρα που προσπαθούν να μας ταΐσουν. Πάντα υπάρχουν λύσεις, με κόπο, με υπέρ και κατά. Η επιλογή εξαρτάται από τα ψυχολογικά και πρακτικά όρια του εσωτερικού παζαρέματος με τις αξίες και τον αυτοσεβασμό μας, που καλούμαστε να κάνουμε. Και όσο κι αν οι άλλοι μας καλούν, εμείς τελικά το κάνουμε ή… δεν το κάνουμε.