Η μάθηση από πολυεπίπεδα πειράματα που διενεργούν οργανωτικές ομάδες είναι απαραίτητη για την ανάπτυξη του οργανισμού σας αλλά και για την επιχειρηματική κουλτούρα που τον προσδιορίζει.
Όταν εσείς ή η ομάδα σας δοκιμάζετε νέα πράγματα – και δεν πετυχαίνουν όλα – αυτό ονομάζεται πειραματισμός. Όταν παρεκκλίνετε από την αποδεδειγμένη πρακτική πειραματισμού λόγω απροσεξίας ή έλλειψης εκπαίδευσης, αυτό πιθανώς δημιουργεί ένα σημαντικό κίνδυνο. Συνεπώς οφείλουμε να γνωρίζουμε τη διαφορά για να δημιουργήσουμε έναν χώρο εργασίας, όπου τα στελέχη του, αισθάνονται ψυχολογικά ασφαλή για να αναλάβουν έξυπνα ρίσκα.
Η Amy Edmondson, Καθηγήτρια στο Harvard Business School, αναφέρει ότι οι ηγέτες θα πρέπει να προχωρούν σε μια λεπτομερή ανάλυση μετά από κάθε αποτυχία, είτε ήταν παραγωγική είτε όχι, για να διασφαλίσουν ότι δεν θα επαναληφθεί.
«Μια αποτυχία, ακόμη και μια έξυπνη αποτυχία, που αφορά νέες ανακαλύψεις, δεν είναι πλέον ευφυής τη δεύτερη φορά που θα συμβεί».
Συχνά οι ηγέτες ακούν το mantra ότι το να αποτυγχάνει γρήγορα μια ιδέα, ένα πείραμα, ένα έργο που τώρα ξεκινά να διαμορφώνεται είναι προτιμότερο από το να αποτύχει στα μέσα μιας πολύμηνης προόδου.
Αυτό που βλέπω σε οργανισμούς που αποδέχονται την αποτυχία ως μια πηγή βελτιωτικών κινήσεων που οδηγεί στην επιτυχία – τείνουν να αποτυγχάνουν συχνά, βλέπουν την αποτυχία με καλό μάτι και ορισμένοι την επικροτούν.
Αυτοί οι οργανισμοί αφουγκράζονται συνεχώς τα δεδομένα που έχει να τους διηγηθεί η αποτυχία και μαθαίνουν να βελτιώνονται σε συνεχή βάση.
Νομίζω ότι το καλύτερο πράγμα που μπορούμε να διακρίνουμε στην αποτυχία είναι ότι αν υφίσταται μια επιχειρηματική κουλτούρα που όχι μόνο ανέχεται αλλά έχει μάθει και να επιτρέπει την αποτυχία, σημαίνει ότι φτάνει στα άκρα για να πιέσει την γέννηση καινοτομικών ιδεών.
Αυτή η κουλτούρα με χαρακτηριστικά ενσυναίσθησης δίνει το στίγμα ότι το «καλό πράγμα αργεί να γίνει» διότι χρειάζεται και την αποτυχία του.