Αξιοποιώντας τις αρχές της Βιομιμητικής, Αμερικανοί ερευνητές παίρνουν μαθήματα πτήσης από τα περιστέρια και ετοιμάζουν τα ρομποτικά υποκατάστατά τους.
Πώς θα σας φαινόταν αν κάποιος σας έλεγε πως ένα από τα περιστέρια που βλέπετε, στην καθημερινότητά σας, να πετάνε δεν είναι αληθινό πουλί, αλλά drone – πιστή απομίμηση περιστεριού; Κι όμως, πρόκειται για κάτι το οποίο αναμένεται να γίνει πραγματικότητα. Ανέκαθεν, οι επιστήμονες στο χώρο της ρομποτικής μελετούσαν τα πουλιά ως πηγή έμπνευσης, όμως ουδέποτε είχαν πετύχει να κάνουν τα drones τους να πετούν όπως αυτά.
Ωστόσο, ο καθηγητής David Lentink και οι συνεργάτες του στο Πανεπιστήμιο του Στάνφορντ φαίνεται να έχουν φτάσει αρκετά κοντά στο συγκεκριμένο επίτευγμα, μέσω της κατασκευής ιπτάμενων ρομπότ τα οποία διαθέτουν πουπουλένιο φτέρωμα, κάτι που τους επιτρέπει καλύτερη πτήση και, επιπλέον, μεγαλύτερες αντοχές σε ανέμους υψηλών ταχυτήτων, οι οποίοι ως τώρα δημιουργούσαν προβλήματα στα περισσότερο παραδοσιακά drones.
Προκειμένου να μελετηθεί όσο το δυνατόν καλύτερα ο τρόπος πτήσης των πουλιών, οι ερευνητές προχώρησαν σε αναλυτική μελέτη τόσο του σκελετού, όσο και του φτερώματος των περιστεριών, καθώς τα τελευταία διαθέτουν το προσόν να μπορούν να πετούν ακόμη και υπό αντίξοες καιρικές συνθήκες όπως, μεταξύ άλλων, εν μέσω ισχυρών ανέμων.
Οι ερευνητές παρατήρησαν πως τα περιστέρια ουσιαστικά πετάνε χρησιμοποιώντας περίπου 40 φτερά, τα οποία «κουμπώνουν» μεταξύ τους, επιτρέποντάς τους να ελέγχουν την ισορροπία και τις κινήσεις τους εν ώρα πτήσης. Εφαρμόζοντας τις αρχές της βιομιμητικής, οι ερευνητές αντέγραψαν αυτά τα φτερά και τα ενσωμάτωσαν σε ελικοφόρα drones, με τη διαφορά, στην περίπτωσή τους, πως το «σώμα» αποτελείται από αφρολέξ, με ενσωματωμένο πομποδέκτη GPS, ενώ το φτέρωμα είναι πανομοιότυπο εκείνου των περιστεριών, με συνέπεια να είναι κατά πολύ ελαφρύτερα των «παραδοσιακών» drones.
Βέβαια, ο σχεδιασμός τους βρίσκεται ακόμη σε ιδιαίτερα πρώιμο στάδιο, ωστόσο αποτελούν οδηγό για τη μελλοντική κατασκευή drones τα οποία θα είναι σε θέση να πετούν και να ελίσσονται όπως τα πουλιά. Αυτή η εξέλιξη θα μπορούσε να έχει ως άμεση συνέπεια την κάλυψη, από τα drones, σε συνδυασμό με τη μείωση του βάρους τους, μεγαλύτερων αποστάσεων με χαμηλότερη κατανάλωση ενέργειας, γεγονός το οποίο θα οδηγούσε στον καλύτερο έλεγχο και αυξημένη αποτελεσματικότητα, ιδιαίτερα κάτω από αντίξοες συνθήκες, όπως ισχυρές ριπές ανέμου.
Έρχονται και μοντέλα θαλάσσης – αέρος!
Σε μια ανάλογη εξέλιξη, σε συνδυασμό με τον ολοένα αυξανόμενο ρόλο τον οποίο, πλέον, διαδραματίζουν τα drones εν καιρώ πολέμου, το αμερικανικό Ναυτικό ανακοίνωσε πως θα προχωρήσει στον σχεδιασμό και την κατασκευή ειδικών χώρων στάθμευσης και ελέγχου drones, σε αεροπλανοφόρα του. Συγκεκριμένα, οι ειδικές εγκαταστάσεις θα διαμορφωθούν στα ήδη υπάρχοντα σκάφη κλάσης Nimitz, και στα, υπό κατασκευή, κλάσης Ford, όπου θα δημιουργηθούν κέντρα ελέγχου και χειρισμού (Unmanned Aviation Warfare Centers).
Η συγκεκριμένη απόφαση έχει ως στόχο, όχι μόνο να μειώσει τον κίνδυνο απώλειας ζωής για τους πιλότους, αλλά και να αξιοποιήσει τα drones σε περισσότερο επιθετικές κινήσεις, σε αντίθεση με την ως σήμερα χρήση τους, η οποία περιορίζεται στη συντριπτική πλειοψηφία, σε πτήσεις αναγνώρισης και ανεφοδιασμού.
Παράλληλα, αναμένεται και περαιτέρω διεύρυνση του γεωγραφικού εύρους των επιχειρήσεων, καθώς τα υπό ανάπτυξη μοντέλα drones έχουν σχεδόν διπλάσια αυτονομία, ενώ, παράλληλα, αυξάνεται και το εύρος του πεδίου βολής τους.
Βεβαίως, η χρήση drones επάνω σε αεροπλανοφόρα παρουσιάζει, από μόνη της, αρκετές προκλήσεις, όπως η προσνήωση και απονήωσή τους υπό αντίξοες καιρικές συνθήκες, η δυνατότητα πτήσης ανεξαρτήτως των συνθηκών της θάλασσας, καθώς και η νυχτερινή προσνήωση, προκλήσεις οι οποίες, βρίσκονται υπό έρευνα από το αμερικανικό Ναυτικό, προκειμένου τα drones να είναι πλήρως λειτουργικά, υπό οποιεσδήποτε συνθήκες.