Ώρες-ώρες, λοιπόν, ο «παλιός» ζηλεύει πραγματικά τα νέα παιδιά, αυτά που ήρθαν στη ζωή από το ’97 και μετά (ως το ’12 – τις σύγχρονες γενιές τις μετράμε με 15ετίες, αντί για 33ετίες, όπως στην εποχή μου) και τα χαρακτηρίζουμε ως Generation Z. Ειλικρινά θεωρώ ότι το μέλλον τούς ανήκει, ό,τι βλακεία κι αν έχουμε κάνει (και συνεχίζουμε να κάνουμε, ως ένα βαθμό) εμείς, οι παλιότεροι. Θα βρουν την άκρη και θα τα καταφέρουν να σώσουν τον πλανήτη και τους κατοίκους του, είμαι σίγουρος – αυτό δείχνουν, ως τώρα, τα «μερομήνια». Το τσαγανό και το καθαρό μυαλό το έχουν, όχι όλοι, αλλά ευτυχώς οι περισσότεροι.
Πάνω απ’ όλα, όμως, ζηλεύω (και μεταξύ μας, θαυμάζω) τους σημερινούς 25ρηδες, τους νέους και νέες που γεννήθηκαν μέσα στην ψηφιακή εποχή και το Διαδίκτυο, που βρήκαν όχι μονάχα ένα «παράθυρο», αλλά μια ολόκληρη «πόρτα» διάπλατα ανοικτή στον κόσμο και την αξιοποίησαν, που οι περισσότεροι έκαναν λαμπρές σπουδές και συνεχίζουν απτόητοι να μαθαίνουν, καθώς τους προσφέρεται σχεδόν δωρεάν όλη η γνώση του κόσμου στην οθόνη τους – όρεξη να έχεις, μονάχα! Κι είναι οι ίδιοι που -μετά το τραυματικό σοκ της κρίσης και της πανδημίας- διαμορφώνουν, με σύμμαχο την τεχνολογία, το νέο πεδίο στο χώρο εργασίας. Γεννημένοι πολίτες του κόσμου, είναι σήμερα οι κύριοι υποστηρικτές της υβριδικής και της εξ αποστάσεως εργασίας, καθώς δεν απέκτησαν ποτέ τα «κολλήματα» των παλιότερων γενεών, δεν γνώρισαν όπως εμείς το 9-5. Μια-δυο ημέρες την εβδομάδα σε ένα hot-desk ή σε μια κοινωνική εκδήλωση της εταιρείας, είναι το περισσότερο που δέχονται – έμαθαν ενστικτωδώς να φυλάγονται από τα αλλεπάλληλα burnout των γονιών τους.
Η εργασιακή τους ταυτότητα τώρα διαμορφώνεται, οι στόχοι τώρα ξεκαθαρίζουν στα μάτια τους – έχουν λαμπρές ιδέες, αλλά επιμένουν η δουλειά να έχει purpose, στόχο και σκοπό. Διεκδικούν μεν χρήματα, αλλά ζητάνε και μια καλύτερη, πιο ισορροπημένη ζωή, που θα σέβεται αξίες και «πιστεύω», το περιβάλλον και τους ανθρώπους. Θέλουν να ζήσουν και ψάχνουν να βρουν τον τρόπο, με το χαρτί της παραίτησης (αν δεν είναι mail) έτοιμο, στην τσέπη. Δεν συμβιβάζονται, θα πέσουν, θα σηκωθούν, θα μάθουν από τα λάθη τους. Μόνο περηφάνεια κι ελπίδα γι’ αυτά τα παιδιά…