Αγαπητοί αναγνώστες,
Βρισκόμαστε σε μια… περίπου ή αλλιώς ενδιάμεση κατάσταση από πολιτικής και κατ’ επέκταση οικονομικής σκοπιάς, η οποία αναμφίβολα δεν βοηθά τον επιχειρηματικό κόσμο.
Κάθε άλλο μάλιστα, καθώς η πλειοψηφία δείχνει να κινείται ή για την ακρίβεια να θεωρεί πως κάνει κάτι τέτοιο, ενώ οι επικεφαλής περί άλλων τυρβάζουν και ανησυχούν. Ψηφαλάκια, επιβίωση, επανεκλογή, μικροπολιτική, υποσχέσεις δίχως αντίκρισμα, πόλωση και παρατεταμένη αδράνεια. Damage control, αλλιώς ή κατάσταση ομηρείας επί το ορθότερον! Που καιρός για επιχειρηματικότητα, καινοτομία, σχέδια για το μέλλον, 4η Βιομηχανική επανάσταση, νέα τεχνολογικά ρεύματα, επανεκπαίδευση του διαθέσιμου ανθρώπινου δυναμικού κ.ο.κ.
Κατάσταση που προσομοιάζει με κάποιον που προσπαθεί να βαδίσει σε κινούμενη άμμο, θεωρώντας πως είναι σε θέση να ολοκληρώσει έναν μαραθώνιο δρόμο…
Μέχρι να… ξεμπλέξει η χώρα από τα εκλογικά δεσμά και αποφασίσει την κατεύθυνση προς την οποία επιθυμεί να κινηθεί, τα πράγματα θα εξακολουθούν να είναι στάσιμα και η ψυχολογία σε χαμηλά επίπεδα. Δυστυχώς, η υφιστάμενη ηγεσία δεν θέτει τη χώρα και την εν γένει πρόοδο και προκοπή των επιχειρήσεων και των κατοίκων της σε πρώτο πλάνο, αλλά κινείται με βάση κοντόφθαλμα όσο και προσωπικά κίνητρα και… ελατήρια. “Νυν υπέρ πάντων η… πάρτη μας!”, μοιάζει να ισχυρίζονται με βάση την πρακτική τους και παραφράζοντας την γνωστή ρήση.
“Έως ότου αναλάβουμε τις ευθύνες μας και μάθουμε να συμπεριφερόμαστε και στην κάλπη με την προσήκουσα σοβαρότητα και ωριμότητα, αφήνοντας στην άκρη την ελαφρότητα και τον… χαβαλέ!”, είναι η απάντηση της σωφροσύνης. Άδικο έχει; Φυσικά και όχι, αρκεί να μην μείνουμε στα λόγια και στις προθέσεις… Ίδωμεν!
Ξέρετε, ορισμένες φορές η απομυθοποίηση ενός προσώπου ή μιας κατάστασης λαμβάνει χώρα όταν κάποιος αποφασίσει να κάνει το απαιτούμενο βήμα προς την κατεύθυνσή του, σε σημείο τέτοιο ώστε να τον αγγίξει. Μάλιστα, σε αυτές τις περιπτώσεις η ταχύτητα των εξελίξεων που οδηγούν στην… πτώση του δήθεν προσωπείου είναι κάτι παραπάνω από ιλιγγιώδη. Για τους «Ιλουμινάτοι» αρκεί μια επίσκεψη στα καλά… καμουφλαρισμένα κεντρικά τους γραφεία και οι απαντήσεις θα σας δοθούν με ωμότητα, όσο και ρεαλισμό.
Α, το “καλά καμουφλαρισμένα” δεν αποτελεί κάποιου είδους υπερβολή ή λεκτικό ακροβατισμό, αλλά πραγματικότητα, καθώς αυτό που καταφέρνει να δει όποιος περνά τυχαία απ’ έξω είναι ένα ταπεινό, μισο-ρημαγμένο οικοδόμημα το οποίο ταιριάζει -περίπου- με την εικόνα που έχουν δημιουργήσει με επιμέλεια και προσοχή επί σειρά ετών.
Ωστόσο, εάν εστιάσει κάποιος το βλέμμα του θα παρατηρήσει ορισμένες άλλες κτιριακές εγκαταστάσεις στο βάθος, που μόλις διαβεί την είσοδό τους κινδυνεύει να θεωρήσει πως πάσχει από μια σοβαρή πάθηση διπολισμού.
Βλέπετε, η κολοσσιαία έκταση, η πολυτέλεια, η άνεση, το υπερ-σύγχρονο περιβάλλον που προσομοιάζει σε κορυφαία πολυεθνική επιχείρηση, οι παροχές προς τους εργαζόμενους, κάθε άλλο παρά σε “σεμνά και ταπεινά” παραπέμπουν. Άλλα λέμε, άλλα κάνουμε και εντελώς διαφορετικά είμαστε. Κάτι σαν (τουλάχιστον) δισυπόστατο κατά τις Γραφές…
Πάντως, είναι φοβερό να είσαι αναγκασμένος να απεκδύεσαι με το… ζόρι την φύση σου, τη στιγμή κατά την οποία δεν θα είχες κανένα πρόβλημα να το φωνάξεις με όλη τη δύναμη της φωνής σου!
Και όλα αυτό, προκειμένου να διατηρήσουν μια επίπλαστη εικόνα για το τίποτε. Κάτι σαν αδειανό πουκάμισο…
Λες και κάποιος θα τους κατηγορήσει εάν ακολουθήσουν κάτι εντελώς διαφορετικό απ’ ότι την σκληρή… αντιστασιακή στάση!
Μάλιστα, συχνά-πυκνά αναρωτιέμαι εάν η πραγματικότητα περί τους «Ιλουμινάτοι» να αποτέλεσε την βάση της εξιστόρησης του βιβλίου «Το κιβώτιο» του Άρη Αλεξάνδρου. Τότε που για το καπρίτσιο ενός στελέχους (κόμματος και ουχί επιχειρήσεως, εν προκειμένω) να αποδείξει στην πράξη τον αδιαπραγμάτευτο βαθμό πίστης των ανδρών του, τους έστειλε σε μια αποστολή… αυτοκτονίας για το τίποτε! Δίχως δεύτερη σκέψη, πόσο μάλλον αιδώ.
Συνίσταται μετ’ επιτάσεως για όσους έχουν κουραστεί να ακούνε ή ακόμη και να βιώνουν μύθους και καταστάσεις που αντιμάχονται την λογική και τον ρεαλισμό.