O πόλεμος των search engines επιστρέφει
της Αγγελικής Κορρέ
Όχι πολύ παλιά, τη δεκαετία του ’90, οι online χρήστες είχαν στη διάθεσή τους μία μεγάλη ποικιλία μηχανών αναζήτησης, συμπεριλαμβανομένων των Excite, WebCrawler, Lycos, AlphaVista κ.ά. Και τότε, κάνει την εμφάνισή της η Google και το PageRank. Με το PafeRank η Google βαθμολογεί τη συνάφεια των ιστοσελίδων με τα ερωτήματα με βάση όχι μόνο το αν οι σελίδες περιέχουν τους όρους αναζήτησης (όπως όλες οι άλλες μηχανές αναζήτησης), αλλά και από το πόσες σχετικές σελίδες συνδέονται με αυτήν. Αυτό έκανε τα αποτελέσματα της Google πολύ καλύτερα από τους αντιπάλους της. Τώρα, χάρη στην απόφαση της Microsoft να ενοποιήσει το ChatGPT του OpenAI με το Bing, ο πόλεμος των μηχανών αναζήτησης επιστρέφει δυναμικά. Και αυτό γιατί για δεκαετίες, η διαδικτυακή αναζήτηση έχει να κάνει με την εύρεση γεγονότων, δεδομένων. Με τις εξελίξεις στην τεχνητή νοημοσύνη (ΑΙ) προχωράμε πέρα από τις μηχανές αναζήτησης και τα δεδομένα (facts) σε αυτό που ο αρθρογράφος της Wall Street Journal, Christopher Mims, αποκαλεί «μηχανές απαντήσεων». Με αυτή την νέα γενιά μηχανών, αντί να κυνηγάμε facts, χάρη στο chat interface μπορούμε να έχουμε απαντήσεις στα ερωτήματά μας. Η αντίδραση της Google μέχρι στιγμής είναι -επιεικώς- αποτυχημένη. Παρόλα αυτά, το «παιχνίδι» είναι ακόμα ανοιχτό, και χωρίς αμφιβολία, για πρώτη φορά αυτό τον αιώνα, ο «πόλεμος της αναζήτησης» συνεχίζεται…
Η «βρώμικη» πλευρά του Generative AI
του Βαγγέλη Βαγγελάτου
Τα πανίσχυρα AI «τζίνια» αποθεώνονται σε όλα τα media, αλλά σχεδόν όλα αποφεύγουν να θίξουν το ευαίσθητο ζήτημα του «λογαριασμού». Που δεν είναι άλλος από αυτόν του…ρεύματος. Καθώς η εκπαίδευση και ενσωμάτωση των ΑΙ εφαρμογών τύπου ChatGPT θα γίνει το πεδίο ανταγωνισμού των παραπάνω κολοσσών -που μεταξύ άλλων έχουν δεσμευτεί να γίνουν carbon negative στις επόμενες δεκαετίες- προκύπτει το ερώτημα: πόσο «καίει» αυτός ο ΑΙ «ξερόλας»; Ακριβής απάντηση δεν υπάρχει, ή τουλάχιστον οι big tech δημιουργοί τους αποφεύγουν να τη δώσουν. Παρόλα αυτά, ερευνητές υπολογίζουν ότι μόνο η μέχρι τώρα εκπαίδευση σε large language models (LLMs) του ChatGPT έχει «κάψει» πάνω από 1287 μεγαβατώρες, παράγοντας πάνω από 550 τόνους διοξειδίου του άνθρακα, ισοδύναμους με 1100 αεροπορικά ταξίδια ενός ατόμου από Νέα Υόρκη στο Σαν Φρανσίσκο. Για την ανάπτυξη του δεν γνωρίζουμε. Αυτό όμως που γνωρίζουμε είναι ότι τα generative AI για να παραμείνουν «έξυπνα» και ανταγωνιστικά θα πρέπει να εκπαιδεύονται διαρκώς. Έτσι αν το παραπάνω διοξείδιο φαίνεται «λογικό» ως «εφάπαξ» ρύπος, πόσο αποδεκτό είναι αν επαναλαμβάνεται διαρκώς για κάθε ΑΙ εφαρμογή; Και πόσο βιώσιμη είναι η ενσωμάτωση αντίστοιχων ανταγωνιστικών σε αποτελεσματικότητα και ταχύτητα τέτοιων ΑΙ εφαρμογών σε μηχανές αναζήτησης που θα εκτοξεύσουν τις ανάγκες σε υπολογιστική ισχύ και κατ’ επέκταση σε ενέργεια; Σύμφωνα με τις εκτιμήσεις της επενδυτικής UBS μέχρι σήμερα δοκιμάζουν το ChatGPT περίπου 13 εκατομμύρια χρήστες τη μέρα. Αν ενσωματωθεί τελικά στο Bing θα διαχειρίζεται περίπου μισό δισεκατομμύριο αναζητήσεις τη μέρα.
Έλον, κακό παιδί, πάλι ζαβολιές κάνεις…
του Γιάννη Ριζόπουλου
Πάλι για τον Έλον θα γράψουμε (ένας είναι ο Έλον!) αλλά μήπως κι αυτός σταμάτησε να δίνει αφορμές; Το τελευταίο (;) κατόρθωμά του είναι η διαταγή που μεταβίβασε μέσω του στενού περιβάλλοντός του στους μηχανικούς του Twitter να «πειράξουν» τους αλγορίθμους στο μέσο κοινωνικής δικτύωσης που ελέγχει πλέον ολοκληρωτικά (με όλες τις έννοιες, η λέξη), ώστε οι δικές του, προσωπικές αναρτήσεις να βγαίνουν πάντα πρώτες και πάνω-πάνω, ανεξάρτητα από τις προτιμήσεις του κοινού! Συνόδεψε, μάλιστα, την απαίτηση με την απειλή προς όσους μηχανικούς έχουν απομείνει, ότι θα φύγουν και οι υπόλοιποι αν δεν τα καταφέρουν – για δυο-τρεις, μάλιστα, η απειλή έγινε ήδη πράξη… Αφορμή για το μένος του ήταν ότι, στο πλαίσιο του πρόσφατου Super Bowl, το σχόλιο του προέδρου Μπάιντεν στο Twitter έφερε 29 εκατ. impressions, ενώ το δικό του μονάχα 9,1 εκατ. – στο τέλος, μάλιστα, το απέσυρε χολωμένος… Ντροπή, Έλον, ντροπή!