Μπροστά στην οθόνη δεν υπάρχουν ρίσκα. Ο χωροχρόνος αλλοιώνεται, η γλώσσα κονιορτοποιείται, η εικόνα μεταλλάσσεται. Ειδικά στο facebook που αποτελεί σήμερα την πιο αντιπροσωπευτική μορφή κοινωνικής δικτύωσης μαζί με το twitter. Eνα social network που για τους χρήστες εκείνους που το «πίνουν» και δεν τους «πίνει», είναι ένα μοναδικό επικοινωνιακό εργαλείο.

Η πλατφόρμα και τα 400 εκατομμύρια μέλη της θα δουν στο έργο του Ντέιβιντ Φίντσερ Social Network τη ζωή του Μαρκ Ζούκερμπεργκ, ενός Αμερικανού φοιτητή, ο οποίος στα 19 του -όταν τον παράτησε η φίλη του επειδή ήταν ένα «ψωνάκι της τεχνολογίας-, δημιούργησε αυτό το παλιρροϊκό φαινόμενο της ψηφιακής επικοινωνίας που σάρωσε τον πλανήτη, με αποτέλεσμα σήμερα να είναι ο νεότερος δισεκατομμυριούχος του κόσμου.

Οι δημιουργικοί μύθοι χρειάζονται και μια Νέμεση κι έτσι ο Ζούκερμπεργκ παρουσιάζεται στο έργο ως ένα δυσλειτουργικό άτομο, για το όποιο είναι καλύτερο να βασιλεύει online παρά να συναλλάσσεται καθημερινά ως κοινωνικό ον στην πραγματική ζωή. Ενα τραγικά ειρωνικό πορτρέτο για έναν πιτσιρικά που ένωσε τον μισό πλανήτη μέσω μιας οθόνης, δηλώνοντας οραματικά ότι προσπάθησε να προσδώσει περισσότερη «διαφάνεια» στον κόσμο.

Το φιλμ συλλαμβάνει μεν άψογα τον πυρετό της δημιουργίας του Facebook, ωστόσο δεν ασχολείται και τόσο με τη διάδραση και την δημιουργικότητα που ευαγγελίζονται οι φανατικοί του. Πρόκειται για ένα καλλιτεχνικό προϊόν, όχι μια κοινωνιολογική μελέτη. Ετσι, εκείνο που απομένει στο τέλος είναι η μοναξιά.

Εν ολίγοις, μιλάμε για ένα hyper πορτρέτο μιας εποχής, όταν το Web 2.0 έγινε πιο ελκυστικό από την πολιτική και τις τέχνες. Μένει να φανεί αν, τριάντα, σαράντα χρόνια από τώρα, με δεδομένη με την εκθετική εξέλιξη της τεχνολογίας, το Facebook θα ακούγεται σαν τους παλιούς υπολογιστές Amstrad κι αν η ιστορία του Ζούκερμπεργκ θα μας φέρει στο νου την ιστορία του εφευρέτη της τυπογραφίας ή της πυρίτιδας.