Πάλης ξεκίνημα, νέοι αγώνες… και μην επιτίθεσθε στο «παλιό», παρακαλώ, για τη βεβήλωση του ‘εγερτηρίου σαλπίσματος’, καθώς η πάλη είναι πλέον διαρκής και πολυσύνθετη, σε κάθε έκφανση της καθημερινότητάς μας. Εκεί εντάσσεται κι αυτή που πρέπει να ξεκινήσει (και κακώς που άργησε) στο χώρο των επεξεργαστών. Όπου πας κι όπου σταθείς (κι ο «παλιός» γυρίζει πολύ, τελευταία…) στα τεχνολογικά στέκια, παντού για chips και Chip Acts ακούς – Ευρώπη και Αμερική θέλουν να πάρουν το ‘αίμα’ τους και την παραγωγή τους πίσω, κλείνοντας κατά το δυνατόν το κεφάλαιο της παγκοσμιοποίησης σ΄ αυτό το χώρο, αλλά οι Ασιάτες δεν πρόκειται να παραδώσουν εύκολα τα όπλα (και τα σημαντικά κέρδη τους).
‘Αχός βαρύς ακούγεται’, λοιπόν, σε όλα τα ανοικτά μέτωπα των chips, κι αυτό δεν μπορεί παρά να επηρεάζει κι εμάς. Καλά τα είπε τις προάλλες ο Κώστας Μάλλιος, στο συνέδριο της Applied Materials, περιγράφοντας το EPIC Center που κτίζει η εταιρεία του στη Σάντα Κλάρα των ΗΠΑ, με την υποσημείωση ότι «τέτοια κέντρα μπορούν να αναπτυχθούν και αλλού, για παράδειγμα στην Αθήνα» – αρκεί να βρεθούν τα χρήματα, βεβαίως, καθώς το συγκεκριμένο θα στοιχίσει γύρω στα 4 δις $… Όμως, για σταθείτε, ‘λεφτά υπάρχουν’! Βλέποντας ότι η Ευρώπη μένει πίσω σ’ αυτόν τον τρελό αγώνα δρόμου, η Επιτροπή ξαναδίνει χρήμα: 8,1 δις € θα μοιραστούν σε χώρες με προοπτικές (ανάμεσά τους και η δική μας) για παραγωγή chip, με άλλα 13,7 δις να προστίθενται από τον ιδιωτικό τομέα.
«Σιγά, τώρα, που εμείς μπορούμε…», σαν να ακούω ήδη τον αντίλογο. Κι όμως! Όχι σιγά, αλλά γρήγορα και αποτελεσματικά πρέπει να δράσουμε, γιατί όπως όλα δείχνουν, μπορούμε! Αυτή ήταν η «ετυμηγορία» όλων όσοι κατέθεσαν την άποψή τους στο πλαίσιο του Special Report για το συγκεκριμένο θέμα, στο προηγούμενο nw. Οι δυνατότητες και τα πλεονεκτήματά μας είναι πολλά και αναμφισβήτητα, το ανάλογο οικοσύστημα μεγαλώνει σε πλάτος και βάθος, λείπει για την ώρα η αναγκαία κρίσιμη μάζα, αλλά θα έλθει κι αυτή. «Το θέλουμε» είναι η ‘γραμμή’ των πρώην και επόμενων κυβερνητικών. Άντε λοιπόν, να προχωρήσουμε και μ’ αυτό το θέμα, μόλις ηρεμήσουμε πολιτικά, γιατί οι ευκαιρίες δεν περιμένουν…άλης ξεκίνημα, νέοι αγώνες… και μην επιτίθεσθε στο «παλιό», παρακαλώ, για τη βεβήλωση του ‘εγερτηρίου σαλπίσματος’, καθώς η πάλη είναι πλέον διαρκής και πολυσύνθετη, σε κάθε έκφανση της καθημερινότητάς μας. Εκεί εντάσσεται κι αυτή που πρέπει να ξεκινήσει (και κακώς που άργησε) στο χώρο των επεξεργαστών. Όπου πας κι όπου σταθείς (κι ο «παλιός» γυρίζει πολύ, τελευταία…) στα τεχνολογικά στέκια, παντού για chips και Chip Acts ακούς – Ευρώπη και Αμερική θέλουν να πάρουν το ‘αίμα’ τους και την παραγωγή τους πίσω, κλείνοντας κατά το δυνατόν το κεφάλαιο της παγκοσμιοποίησης σ΄ αυτό το χώρο, αλλά οι Ασιάτες δεν πρόκειται να παραδώσουν εύκολα τα όπλα (και τα σημαντικά κέρδη τους).
‘Αχός βαρύς ακούγεται’, λοιπόν, σε όλα τα ανοικτά μέτωπα των chips, κι αυτό δεν μπορεί παρά να επηρεάζει κι εμάς. Καλά τα είπε τις προάλλες ο Κώστας Μάλλιος, στο συνέδριο της Applied Materials, περιγράφοντας το EPIC Center που κτίζει η εταιρεία του στη Σάντα Κλάρα των ΗΠΑ, με την υποσημείωση ότι «τέτοια κέντρα μπορούν να αναπτυχθούν και αλλού, για παράδειγμα στην Αθήνα» – αρκεί να βρεθούν τα χρήματα, βεβαίως, καθώς το συγκεκριμένο θα στοιχίσει γύρω στα 4 δις $… Όμως, για σταθείτε, ‘λεφτά υπάρχουν’! Βλέποντας ότι η Ευρώπη μένει πίσω σ’ αυτόν τον τρελό αγώνα δρόμου, η Επιτροπή ξαναδίνει χρήμα: 8,1 δις € θα μοιραστούν σε χώρες με προοπτικές (ανάμεσά τους και η δική μας) για παραγωγή chip, με άλλα 13,7 δις να προστίθενται από τον ιδιωτικό τομέα.
«Σιγά, τώρα, που εμείς μπορούμε…», σαν να ακούω ήδη τον αντίλογο. Κι όμως! Όχι σιγά, αλλά γρήγορα και αποτελεσματικά πρέπει να δράσουμε, γιατί όπως όλα δείχνουν, μπορούμε! Αυτή ήταν η «ετυμηγορία» όλων όσοι κατέθεσαν την άποψή τους στο πλαίσιο του Special Report για το συγκεκριμένο θέμα, στο προηγούμενο nw. Οι δυνατότητες και τα πλεονεκτήματά μας είναι πολλά και αναμφισβήτητα, το ανάλογο οικοσύστημα μεγαλώνει σε πλάτος και βάθος, λείπει για την ώρα η αναγκαία κρίσιμη μάζα, αλλά θα έλθει κι αυτή. «Το θέλουμε» είναι η ‘γραμμή’ των πρώην και επόμενων κυβερνητικών. Άντε λοιπόν, να προχωρήσουμε και μ’ αυτό το θέμα, μόλις ηρεμήσουμε πολιτικά, γιατί οι ευκαιρίες δεν περιμένουν…