Οι περισσότεροι από εμάς είμαστε συνηθισμένοι να κοιτάμε το δέντρο και όχι το δάσος. Η διαφορά σε σχέση με το παρελθόν είναι ότι πλέον το δάσος μεταβάλλεται με ρυθμό που ακόμα και οι σοφοί είναι δύσκολο να κατανοήσουν τα αποτελέσματα των αλλαγών.
Τις μέρες των αργιών, βρίσκουμε συχνά την ευκαιρία να διαβάσουμε ή να δούμε, πολλά από αυτά που έχουμε στοιβάξει ως ενδιαφέροντα το προηγούμενο διάστημα. Σε αυτό το υλικό βρήκα ένα video, το οποίο είχε χρηματοδοτήσει μια εταιρεία παραγωγής ρομπότ για να δείξει την αποτελεσματικότητα ενός ρομποτικού βραχίονα. Το video που μπορείτε να δείτε στη διεύθυνση youtube.com/watch?v=BfvVBHH2F_0, δείχνει το ρομπότ να φέρνει στα όρια του έναν master της Ιαπωνικής ξιφασκίας. Στο τέλος του video, ο Ιάπωνας, τα έχει καταφέρει, αλλά είναι κατάκοπος, ενώ ο ρομποτικός βραχίονας δείχνει εξίσου “φρέσκος”, όσο το πρώτο δευτερόλεπτο που ξεκίνησε.
Ωστόσο, το marketing τμήμα που σκέφτηκε αυτό το video, απέφυγε να συγκρίνει την ενέργεια που ξόδεψαν οι δύο ανταγωνιστές για να φέρουν σε πέρας το έργο τους. Ακόμα και αν μετά τη δοκιμή προσφέραμε στον γιαπωνέζο μάστερ ένα πλήρες γεύμα με πρωτεΐνες, υδατάνθρακες, και νερό με ηλεκτρολύτες, το κόστος του θα ήταν σημαντικά μικρότερο με την ηλεκτρική ενέργεια που δαπάνησε το ρομπότ.
Στο περσινό φόρουμ των Δελφών είχαμε μια συζήτηση με το Μιχάλη Μπλέτσα, διευθυντή του Media Lab στο MIT και συζητήσαμε μεταξύ άλλων για το θέμα της ηλεκτροκίνησης, η οποία είναι στο επίκεντρο της πληρωμένης δημοσιότητας τον τελευταίο καιρό.
Ένα από τα ερωτήματα που τον απασχολούν σχετικά με το θέμα, πέρα της ασφάλειας της ηλεκτροκίνησης, είναι η δαπάνη ενέργειας που θα χρειάζεται για τη φόρτιση των μπαταριών, η οποία γίνεται μέσω του υπάρχοντος ηλεκτρικού δικτύου, καθώς και η δαπάνη ενέργειας για την παραγωγή των μπαταριών και κυρίως για την ασφαλή τους ανακύκλωση.
Στη δική του σκέψη τα πράγματα δεν ήταν τόσο ξεκάθαρα ότι η ηλεκτροκίνηση είναι τελικά λιγότερο ενεργοβόρα και πιο “καθαρή” από την υφιστάμενη κατάσταση, στην οποία κυριαρχεί η χρήση ορυκτών καυσίμων.
Και σε αυτήν την περίπτωση, το marketing αποφεύγει να κάνει ενεργειακές συγκρίσεις στο σύνολο του οικοσυστήματος και εστιάζει μόνο στο χαμηλότερο κόστος κίνησης ανά χιλιόμετρο και στη μείωση το εκπομπών διοξειδίου του άνθρακα ανά αυτοκίνητο.
Βέβαια δεν θα μπορούσε να κάνει και διαφορετικά, καθώς η βιομηχανία αυτοκινήτου, αναζητά νέες μεθόδους για να αυξήσει την κατανάλωση και αυτή τη φορά έχει με το μέρος της και τις κυβερνήσεις, οι οποίες θεωρούν “υποχρέωση” των πολιτών να αγοράσουν ηλεκτρικά αυτοκίνητα για να βοηθήσουν στην αντιμετώπιση του προβλήματος της κλιματικής αλλαγής.
Και μιας και μιλάμε για κλιματική αλλαγή, να θυμηθούμε ότι πριν από 50 με 60 χρόνια, ο κόσμος ζούσε με το φόβο του πυρηνικού ολοκαυτώματος, το οποίο σήμερα οι περισσότεροι φαίνεται να έχουν ξεχάσει, παρά το γεγονός ότι η ισχύς των πυρηνικών οπλοστασίων είναι αρκετή για να εξαφανίσει, οποιαδήποτε μορφή ζωής στον πλανήτη σε μερικές ώρες.
Mάλλον είμαστε μια παράγραφο μακριά από το να χαρακτηριστεί αυτό το άρθρο ως πληρωμένο μάρκετινγκ από κάποιο λόμπι Λουδιτών. Θα μπορούσε να είναι και έτσι. Το θέμα όμως δεν είναι αυτό. Η τεχνολογία μας έχει δώσει και μας έχει πάρει.
Το ίδιο συμβαίνει και τώρα, ένα πάρε-δώσε που σε αυτήν τη φάση ανακαλύπτουμε κυρίως τα “πάρε”, όπως τα παγκόσμια κανάλια επικοινωνίας, τη φθηνή παραγωγή προϊόντων και τη βελτίωση της ποιότητας ζωής στις μεγαλύτερες ηλικίες. Είναι μάλιστα τα “πάρε” τόσο εντυπωσιακά ντυμένα με τα υπέροχα χρώματα που επιλέγει το μάρκετινγκ, ώστε ακόμα και οι πιο σοφοί συχνά παρασέρνονται και ξεχνούν να σκεφτούν τα “δώσε”.